Maatje Selfie Reflectie René Heemskerk

Geplaatst op februari 5, 2025

Naam & Selfie foto






René Heemskerk
Maatje sindsMei 2024
Ik ben verder lekker druk met ….Werken, sporten, bakken, koken, wijnen, dansen

1) Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk stukje wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SHM?

Ik ben ervan overtuigd dat de wereld mooier wordt als we elkaar zoveel mogelijk proberen te helpen. Dat kan met kennis, met vaardigheden, met aandacht, met financiële middelen of gewoon een vriendelijk gebaar. Ik word niet gedreven vanuit een geloofsovertuiging, want ik ben atheïst. Wat ik wel lees in alle heilige schriften en waar ik me heel goed in kan vinden is dit: omkijken naar mensen die minder fortuinlijk zijn. Dit kreeg ik ook mee als opdracht bij het uitreiken van mijn bul door de rector magnificus van de universiteit. Mensen met kennis hebben de schone taak dit te delen met eenieder die het horen wil.

Ik heb zang gestudeerd aan het conservatorium van Den Haag. Na het doodlopende spoor van een carrière in de muziek en een carrièreswitch naar management, heb ik een master in Management gedaan aan Nyenrode Business Universiteit in Breukelen. Mijn afstudeeronderwerp ging over bevlogenheid van mensen in hun werk en de vraag welke factoren dit beïnvloeden. In de richting van HR en organisatiepsychologie dus.

De rector wilde alle afgestudeerden van mijn lichting (ruim 50 mensen) met totaal verschillende richtingen (strategie, accounting, operationsmanagement, HR, enz….. ) meegeven dat we onze kennis, kunde en wetenschappelijke vaardigheden niet voor onszelf moesten houden, maar moesten delen met mensen om ons heen, om hen wijzer te maken en de wereld iedere keer een stukje beter te maken. Dit heb ik voor mezelf verder door getrokken naar niet alleen wetenschappelijke kennis en vaardigheden, maar naar alle kennis en vaardigheden die ik bezit om de zwakkeren in onze samenleving te helpen.

Met dit uitgangspunt ben ik gaan zoeken wat ik wilde doen. Taalcoaching aan asielzoekers heb ik ook gedaan, maar toen ik door Den Haag fietste en een affiche zag van SchuldHulpMaatje dacht ik: ja, dat is een interessant onderwerp en daar weet ik wel wat van. Die kennis kan ik ook delen.

2) Had ik een aanname/verwachting toen ik begon als maatje, waarop ik toch echt terug heb moeten komen? Welke is dat en waarom?

Ik had verwacht dat het inzetten van een maatje vaak een succes is. En dat is het natuurlijk ook wel, maar het percentage minder succesvolle hulpgevallen is wel hoger dan ik verwacht had. Of liever gezegd: het percentage weet ik niet, maar ik hoor wel over cases die minder succesvol zijn. Zelf heb ik ook een moeizame case waarbij de hulpvrager zelf eigenlijk niets doet.

En daarnaast: sommige gevallen zijn gewoon heel moeilijk te helpen. Die heb ik zelf nog niet gehad, maar ik hoor wel indrukwekkende verhalen van mijn collega-maatjes.

3) Maak ik ook wel genoeg plezier/ lol gemaakt voor en met de hulpvrager?

Ik heb een hele leuke hulpvrager gehad. We hadden een hele goede klik en maakten ook wel lol. Een leuke mevrouw die maar een paar keer hulp nodig had. Ze was net uit het (zware) professionele schuldhulpverleningstraject en begon zelfstandig te worden. Ze had gewoon even wat tips hier en daar nodig en de eerste stappen met DIGID aanvragen. Een keer kwam ik op de fiets door een flinke regenbui en was helemaal verzopen (wel met regenpakje aan hoor). Ik mocht niet meer komen als het zo regende, dan moest ik afbellen. Maar ja, voor mij is ‘afspraak = afspraak’, dus ga ik gewoon, ook als het regent.

4) Wat zou ik in de wereld van schuldhulpverlening willen aanpassen en waarom?

Ik stoor me mateloos aan het snel oplopen van schulden door ‘kosten’. Incassokosten, administratiekosten en wat voor kosten allemaal erbij komen. Wat mij betreft zou dat echt anders moeten. Het bekende verhaal van de kale kip…… Maar dat is niet zo zeer de wereld van schuldhulpverlening, maar meer de wereld van de schuldenhandel.

5) Wanneer is/voelt voor mij als maatje een hulpvragerstraject geslaagd?

Het traject slaagt voor mij al als we kleine stapjes voorwaarts kunnen maken. Veel kleine stapjes maken op den duur echt een groot verschil! Dit zie ik met alle vormen van coaching die ik doe, of heb gedaan. Ik heb zang gestudeerd aan het conservatorium en in mijn zanglessen gaf ik de leerlingen ook wel eens een liedje van 2 jaar geleden. Iets wat je al kent, gaat vele malen makkelijker, dan iets nieuws leren. Ik sport ook met een vriendin en coach haar op voeding en bewegen. Nu, 1 jaar en 4 maanden later, is ze 22 kilo afgevallen. Ook dit ging in kleine stapjes en met kleine successen vieren. Zo gaat dat ook met hulpvragers. Als iemand zelfstandig iets kan wat eerst niet ging, is dat natuurlijk geweldig!

6) Wat zouden mijn hulpvragers (of maatjes) geheid over mij (als hun gemeenschappelijke maatje) zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?

Volgens mij vinden ze mij rustig, vriendelijk en zonder oordeel. Maar, deze interessante vraag mag je van mij gerust eens aan hen vragen. 😉

7) Wat moet er gebeuren (of juist niet), wil ik dit vrijwilligerswerk over drie jaar nog doen?

Ik moet geen nieuwe baan krijgen (daarvoor is veel energie nodig) of zelf andere grote life-events meemaken. Dan heb ik daar mijn handen natuurlijk aan vol en zal dit werk als eerst sneuvelen ben ik bang. Mijn betaalde baan gaat natuurlijk voor, want mijn schoorsteen moet ook roken.

8) Durf ik het ook aan te geven bij mijn coördinator als het even wat moeilijk gaat in het hulpvragerstraject of in mijn eigen werk- of privéleven?

Jazeker, durf ik dat aan te geven. Ik heb dat ook al gedaan met een hulpvrager.

9) Hoe reageer ik als ik constateer of vind dat de hulpvrager er de kantjes van afloopt of regels overtreedt?

Dat heb ik nog niet meegemaakt. Ik heb wel een hulpvrager die geen contact maakt, of niet reageert en ik merk dat ik daar eigenlijk niet zo veel geduld voor heb. Wellicht moet ik dat nog leren beter te doen. Want dat kan natuurlijk ook komen door de stress (financiële stress) in hun brein en dat ze daarom struisvogel- of vluchtgedrag gaan vertonen. Maar begrip en meeveren heeft wel grenzen natuurlijk.

10) In welke mate slaag ik erin om humor te leggen in mijn gesprekken met mijn hulpvrager en zet ik dit ook bewust in?

Normaal heb ik wel humor, maar met mijn hulpvragers heb ik nog niet zo’n vertrouwensband kunnen opbouwen dat dit geschikt is, vind ik zelf.

11) Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?

Als je met een druk op de knop een mooie eigenschap van jezelf aan al je collega-maatjes zou kunnen geven, welke zou dat dan zijn? En andersom: welke eigenschap zou je met een druk op de knop (meer) willen krijgen?