Bij Kompassie kunnen Haagse burgers met een psychische kwetsbaarheid én hun naasten terecht voor mentale en praktische ondersteuning. De behoefte aan ondersteuning bij financiële problemen komt relatief vaak voor: langdurige financiële problemen kunnen immers leiden tot psychische problemen, andersom kunnen financiële problemen ook juist veroorzaakt worden door psychische problemen. De vrijwilligers van Kompassie hebben allemaal eigen (familie)ervaring met psychische kwetsbaarheid.
Corry Verdonk is één van deze vrijwilligers, twee ochtenden per week zet zij zich in voor haar lotgenoten. Zij weet als geen ander hoe het is om in de schoenen te staan van de bezoekers die zij spreekt.
De vrouw die aan mijn tafel komt zitten ziet er overduidelijk heel gespannen uit. Het huilen staat haar nader dan het lachen. En dan toch maar alles vertellen wat er aan de hand is. Er verschijnt een plastic tas met een kleine 2 kilo aan brieven en enveloppen en veel niet uitgepakt. Dit is haar verhaal….
Drie jaar geleden ging haar partner weg, ze verloor haar baan en haar twee kinderen bleven bij haar wonen.
Veel dreiging van de partner om het huis te verkopen, maar niemand had kans op een huurhuis en zij wilde voor de kinderen tenminste het gezinshuis behouden. De druk bouwde op, want de partner had meer eisen en maar een minimumloon. Na een moeilijke tijd met een zieke ouder en het bijstaan van de kinderen kreeg zij een burn-out. Inmiddels liepen de onbetaalde rekeningen op; eerst de ziektekosten, verenigingen en internet bestelbedrijven. Dan de belastingen, een foutje met de toeslagen loopt uit de hand, en langzamerhand kan ze ook de hypotheek niet meer betalen. Het contact met UWV is steeds ongelukkig, omdat de vrouw nét niet goed begrijpt wat nou bedoeld wordt, en de sollicitatieplicht mat haar af. Ze voelt zich totaal alleen staan en kan niet meer nadenken.
De huisarts adviseert een psychotherapeut en verstrekt vast een antidepressivum. De vrouw is inmiddels in constante paniek en alles wat maar iets meer energie zou moeten kosten kan ze niet aan. Het is overleven en het wordt er niet beter op.
Van de huisartsenpost krijgt zij het adres van Kompassie en daar is ze dodelijk vermoeid en het gewoon niet meer weten terecht gekomen. Ik heb haar geprezen voor de moed om te komen met haar tasje, en we zijn aan de slag gegaan. Door schaamte en schuld is alles veel te lang blijven liggen.
Ze voelde zich dom en niet voldoen aan haar idee van adequaat reageren. Angst om te bellen en angst om de enveloppen te openen duurden nog wel even. Onze samenwerking was ook niet zo makkelijk in het begin, omdat ze voet bij stuk kon houden bij sommige zaken, en andere zaken werden liever niet gezien. Ook vergat zij wel eens om de noodzakelijke spullen mee te nemen, zoals DigiD en ID-kaart of bankkaart. Maar na een aantal weken kon ze worden overgedragen aan de Schuldhulpverlening van de gemeente en zag ze weer een klein beetje toekomst.
De vrouw voelde zich gezien bij Kompassie en ook begrepen. Wij zijn allemaal wel eens in een situatie van onmacht en ellende terecht gekomen en die herkenning zorgt voor een gelijkwaardige relatie tussen bezoeker en vrijwilliger.
Ik ben iedere keer weer vereerd met het vertrouwen dat iemand in mij wil stellen. Helden zijn het.
Corry Verdonk
Vrijwilliger Kompassie