Naam & Selfie |  Bert van Toor, 69 jaar, sinds 2 jaar gepensioneerd dierenarts. Getrouwd, 5 dochters en een zoon. |
| Maatje sinds | april 2019 |
| Ik ben verder lekker druk met…. | Invalwerk als zzp-dierenarts, als adviseur bij Ondernemers Klankbord, met 3D-printen en met Minimaatje een stichting mensen in een armoedesituatie met huisdieren. |
Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SHM?
Vanuit mijn christen zijn wil ik oog hebben voor mijn naasten. Ik zocht naar vrijwilligerswerk waarin ik redelijk autonoom kan zijn. In mijn dierenartspraktijk heb ik vaak te maken gehad met mensen die te weinig geld hebben. Zo ben ik bij SHM uitgekomen. Ik denk overigens dat het niet veel uit hoeft te maken of je gelooft of niet hoe je dit vrijwilligerswerk beleeft. Ik heb een cursusavond gehad over motivatie voor het doen van vrijwilligerswerk en de conclusie was dat mensen dat werk graag doen omdat het hun een goed gevoel geeft. Het gaat erom dat je integer bent in wat je doet.
Wat zouden mijn hulpvragers geheid over mij (als hun gemeenschappelijke maatje) zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?
“Hij praat wel veel.” Ik heb dit niet teruggekregen van mijn hulpvragers, maar wel destijds, toen ik solliciteerde bij Ondernemers Klankbord. Het veel praten kan links- en rechtsom uitwerken. Als je veel babbelt kan dat ontspannend werken, maar ik probeer wel wat inhoudelijks te vertellen en erop te letten dat het niet te veel wordt voor mijn hulpvrager.
Had ik een aanname/verwachting toen ik begon als maatje, waarop ik heb moeten terugkomen? Welke is dat en waarom?
De gedachte dat je er bent met te vertellen hoe het “technisch” moet, heb ik losgelaten. De persoonlijke oorzaken en gevolgen van schulden kunnen dusdanig zijn dat autonomie niet meer, of niet snel, te verwachten is. Er zijn redenen waarom mensen niet in staat zijn, stress hebben, of hangen aan een oud besluit of oude situatie en de “keuze” maken om een probleem in stand te houden, omdat ze iets anders niet willen opgeven.
Zo kwam ik in contact met een vrouw met een aantal kinderen in een bekrompen leefsituatie. Ze hadden weinig. Ze had een man illegaal in huis, de verwekker van haar kinderen, die zich niets aantrok van de situatie en niets bijdroeg, noch aan hulp, noch financieel. Ze wilde hem als vader van de kinderen niet kwijt. Ik heb samen met de coördinator een appel gedaan op haar gevoel, maar ze kon niet tot het besluit komen iets aan de situatie te doen. In haar familie kwam iets vergelijkbaars voor, zo bleek, dus ze was het gewend en kwam er niet uit.
Het is dus belangrijk om je te verdiepen in de persoon en zijn/haar herkomst. Dan kan je beter snappen waarom mensen reageren zoals ze doen. Kennis van “de doelgroep” is wel handig. Je kent de bubbel niet. Je hebt te maken met mensen die niet altijd voorspelbaar reageren. Ik hielp een man met schulden, die zelf zei dat hij er laconiek in stond. Toen hij een te hoge uitkering ontving, pakte hij zijn kans en organiseerde hij een feest. Nu snap ik dat wel.
Wat is voor mij de meest bijzondere maatjeservaring geweest tot nu toe?
Dat gedrag niet altijd voorspelbaar is.Voor mij is het meest opvallende tot nu toe geweest dat mensen met hun historie en achtergrond kunnen vastzitten in een wereld die de hulpverlener kan hinderen om verder te komen met de hulpvrager. Dat kan iets zijn als wrok, apathie of angst om iets nieuws aan te pakken.
Welke “levensles” heeft een hulpvrager mij geleerd?
Dat ook een hulpvrager recht heeft op eigen afwegingen en kijk op bezuinigen. Zo kan bezit van een huisdier voor mensen een levensbehoefte zijn. Vanuit mijn werk als dierenarts heb ik dit ook helder op het netvlies. Uit mijn praktijktijd kende ik iemand die arm was en leefde in belabberde woonomstandigheden. Wel was er een enorm grote tv, een hond en een kat in huis. Deze gaven haar de afleiding waardoor ze kon overleven.
Heb ik wel eens “nee” tegen mijn hulpvrager gezegd?
Ja. Een mevrouw hield me aan het lijntje. Bij het uitwisselen van berichtjes had ze altijd commentaar; ik was te vroeg of te laat, mijn taalgebruik was verkeerd. Ze greep elke kans aan om een ander verwijt te maken en weigerde steeds de hulp waar ze zelf destijds om gevraagd had. Dat laatste was uiteindelijk ook de reden voor het einde van het traject. De coördinator kreeg het ook onder uit de zak van haar. Ik heb stapels post open gemaakt, heb nog andere (tuin gerelateerde) hulp aangeboden, maar steeds liet ze het niet toe. Door haar psychische omstandigheden was ze niet in staat hulp te accepteren. De coördinator heeft nog een laatste poging gedaan, maar het lukte niet. Het traject is een zachte dood gestorven. Ik heb ook toen de meerwaarde ervaren van het samen met de coördinator bezoeken van hulpvragers. Met z’n tweeën kan je vaak adequater handelen dan alleen. Zeker als er emoties spelen, ontdek je meer met elkaar.
Maak ik ook wel genoeg plezier voor en met de hulpvrager?
Dit is een heel goede vraag! Mijn valkuil zit echter meer in een teveel. Ik probeer grapjes te maken die ik zelf leuk vind, haha. Ik probeer voorzichtig te ontdekken hoe het overkomt. Je zit wel vaak met mensen die niet veel te lachen hebben. Humor moet passend zijn. Je merkt of je het een beetje gezellig hebt, er een klik is. De een heeft graag nabijheid, de ander zit vooral te somberen en wil wat lachen. Ik probeer de juiste keuze te maken.
Wat deed ik om mijn eigen motivatie te behouden om mijn hulpvrager te blijven begeleiden toen ik op weerstand bij haar/hem stuitte? Hoe ging ik met de weerstand om?
Een van mijn hulpvragers wilde vooral graag praten, vertellen, maar ik mocht niet te veel vragen. Dan had ze het gevoel dat ik haar uitvroeg. Als ik niets vroeg, ging ze nog meer zelf vertellen. Ik heb toen vooral geluisterd naar haar eigen ideeën en behoeften. Ik kon er voor haar zijn. Het motiveerde mij om me te richten op dingen die ze wel wilde of fijn vond. Maar uiteindelijk wil ik wel verder komen met de schulden. Dat is ook het doel waarvoor SchuldHulpMaatje is opgericht. Ik blijf proberen en zoek nieuwe ingangen.
Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?
Begrijp ik altijd waarom, vanuit welke achtergrond, mijn hulpvrager tot bepaalde keuzes komt en op een bepaalde manier reageert op mijn voorstellen?