Naam & Selfie foto |  Rebecca van Bodegom |
Maatje sinds | 2015 als SchuldHulpMaatje en 2020 als JobHulpMaatje |
| Ik ben verder lekker druk met …. | Gezin (man en kinderen), werk als orthopedagoog |
Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk stukje wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SchuldHulpMaatje en JobHulpMaatje?
Ik was al langer op zoek naar nieuwe prikkels, een uitdaging waarin ik me kon vastbijten naast werk en mijn gezinsleven. Bij SchuldHulpMaatje ben ik eigenlijk gekomen door de postercampagne met de man met stekeltjeshaar die mijn aandacht trok.
Ik denk dat er altijd mogelijkheden zijn, dat het altijd beter of anders kan. Dat als je de dingen samen gaat bekijken er meer rust komt en er meer uitkomt. Als iets uitzichtloos lijkt, moet je gewoon een andere kant op kijken, zoeken. Ik ben een rasoptimist, door James wel eens omschreven als “het zonnetje”. Ik hoop dat ook echt te brengen bij een hulpvrager, een beetje licht en lucht.
Ik ben christen, dat speelt er ook in mee. Jezus was er juist ook voor de mensen aan de rand van de maatschappij. De mensen waar anderen niet naar omkeken of juist op neerkeken. Ik kan, als ik diep naar binnen kijk, niet zeggen dat ik nooit negatieve gedachten heb over anderen. Ik ben zeker geen “saint”, maar in dit vrijwilligerswerk wil ik wel aan mensen laten zien dat ze waardevol zijn, mogelijkheden hebben en dat er anderen zijn die naar hen omzien.
Wat zouden mijn hulpvragers geheid over mij (als hun gemeenschappelijke maatje) zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?
Toen ik deze vraag voor het eerst las, dacht ik “dit ga ik toch echt aan de hulpvrager vragen die me het langst kent”. Zelf denk ik dat ik een maatje ben die het samen op wil lossen. Ik zal niet snel iets overnemen, maar wil iets wel zo vaak als nodig voorbespreken. Ook dat ik soms een (te flauwe) grap zal maken en dat ik het ook niet altijd weet, maar dat we het dan samen uit gaan zoeken. Mogelijk wordt ook mijn geduld genoemd en dat dat voor sommige hulpvragers misschien ook wel als laksheid over kan komen.
Toen ik de vraag ook echt aan mijn hulpvrager die ik het langste ken gesteld had, antwoordde ze per app: “Jij kan heel goed puntsgewijs een strak en vooral duidelijk een plan maken, waardoor je meteen overzicht krijgt en weet waar je aan toe bent. Je pakt dingen meteen aan en helpt daarin tot het uiterste. Je bent iemand die niet oordeelt en zich heel goed kan verplaatsen in een ander. Je bent attent en vraagt altijd of alles nog op orde is en zo niet dan bied je je hulp. Kortom, je bent een fantastisch mens die prachtige sporen achterlaat!”
Ik moet zeggen dat het me raakte. Ik herken het, maar tegelijkertijd had ik niet kunnen bedenken dat ik zulke lovende woorden zou ontvangen. Het gaat hier dan ook om een uniek lang begeleidingstraject, waarbij er een echte klik was. Ik ben met deze hulpvrager nu ook een JobHulpMaatje traject ingegaan. Ik heb ook wel kortere trajecten gehad en met mensen die zich minder openstelden, ondanks mijn pogingen. Dat geeft dan een andere ervaring bij de hulpvrager en dat is niet goed of fout.
Had ik een aanname/verwachting toen ik begon als maatje, waarop ik toch echt heb moeten terugkomen? Welke is dat en waarom?
Ik had niet echt aannames of verwachtingen. Ik had al best wat gezien door vrijwilligerswerk onder daklozen in mijn studietijd. Mijn aanname was dan ook vooral dat het niet veel erger kon zijn dan dat. Dat klopte. Als SchuldHulpMaatje loop je tegen andere erge dingen aan.
Hoewel ik er door de cursus wel min of meer op voorbereid was, dacht ik dat ik toch wel iedereen zou kunnen helpen. Het kostte mij even om te accepteren dat het zo al bij mijn eerste hulpvrager inderdaad niet werkte. Hij had verwachtingen en een idee van aanpak die niet pasten bij wat ik voor hem kon doen of wat binnen de normen en waarden van SchuldHulpMaatje en binnen de wet- en regelgeving van onze maatschappij op dat moment pasten. Ik kon hem dat helaas niet aan zijn verstand peuteren, maar had wel gehoopt dat te kunnen. Toch wel een aanname hè, maar vast eentje die ik nog wel een keer tegen ga komen.
Wat is voor mij de meest waardevolle/bijzondere maatjeservaring geweest tot nu toe?
Ik vind het bijzonder te zien hoe mijn hulpvragers groeien. Dat ze zelfstandiger worden, meer grip krijgen op de situatie. In het proces leren ze zichzelf beter kennen en zie je hun eigenwaarde toenemen. Geldzorgen/Schulden doen zó veel met je als persoon. Ik hoop dat ik altijd de persoon achter de schulden kan blijven zien en ze kan helpen weer als krachtig persoon tevoorschijn te komen. Dat vind ik trouwens ook zo leuk aan JobHulpMaatje zijn. In dat proces kijk je juist naar wie de persoon is en wat ze de maatschappij te bieden hebben.
Welke “levensles” heeft een hulpvrager mij geleerd?
Ik heb verschillende lessen van of door mijn hulpvragers geleerd. Dat er veel doorzettingsvermogen voor nodig is om je schulden onder ogen te zien en ermee aan de slag te gaan. Iets wat een hulpvrager lang niet altijd onder ogen ziet. Dat je van goede huize moet komen wil je met ‘de billen bloot’ gaan (niet alleen voor mij, maar ook voor allerlei instanties), om je zaken weer op orde te krijgen. Het is een hele stap, maar het is niet gek of stom om hulp te vragen.
Ook merkte ik dat soms alleen aanwezig zijn, luisteren en af en toe een vraag stellen al genoeg is.
En een hele mooie les: dat je van delen van wat je gegeven wordt een beter, leuker mens wordt. Delen kan je altijd, ook al zit je nog zo aan de grond.
Heb ik wel eens “nee” tegen mijn hulpvrager gezegd? Waarom vond ik dat op dat moment belangrijk? Welke reactie/welk resultaat bracht dit?
Dat gebeurde bij die eerste hulpvrager. Hij wilde allerlei manieren bedenken om de wet/regelgeving te omzeilen en vroeg me hoe dit in Nederland zou kunnen. Daarbij was hij een opvliegerig type, niet iemand die ik zou vertrouwen als hij echt kwaad zou worden. Dat laatste zat er wel in, want ik irriteerde hem wel door sommige zaken niet op zijn manier op te willen pakken, of door in gesprek te gaan over zijn schulden. Je zag dan zijn spanning opbouwen. Ik sprak daarom al niet meer bij hem thuis af, maar in de bibliotheek of een wijkcentrum. Ik heb hier best wel even mee geworsteld en het toen ook met James besproken. Uiteindelijk kwamen we, na een aantal keer deze hulpvrager de spiegel te hebben voorgehouden, tot de conclusie dat dit geen match was. We hebben toen afscheid moeten nemen. Ergens hoop ik dat hij ooit weer terugkomt, want ik denk dat als hij zijn energie in verstandige acties zou stoppen hij snel uit de problemen zou kunnen zij
Maak ik ook wel genoeg plezier / lol gemaakt voor en met de hulpvrager?
Uiteraard! Ik ben nogal van de flauwe grappen. In de eerste instantie is dit wat aftasten en niet elke hulpvrager kan dit hebben, maar ik zet het graag in. Ook als uiting van zelfspot, om mezelf wat meer aan de ander gelijk te maken. Ook ik ben maar een mens. Ik weet ook echt niet alles. Helaas. Zelfspot is een leuke ingang om dit te laten zien.
Hoe kritisch ben ik naar mezelf toe?
\Ik denk dat iedereen die mij goed kent zou zeggen dat ik eerder te veel dan te weinig naar mijn eigen handelen in het proces kijk. Ook dat is niet altijd even nuttig. Dan verzand je in een analyse van details en kom je niet vooruit. De stap zetten naar “hoe pak ik het de volgende keer aan?”, dat oplossingsgericht werken, kan ik op deze momenten nog wel eens vergeten. Dit heb ik wel meer in mijn werk en als maatje misschien wel minder. Ik ervaar het maatje zijn ook een beetje als de speeltuin waarin ik mag stoeien met aspecten die ik in mijn werkende leven (nog) niet durf te laten zien. Ik ben bijvoorbeeld super slecht in het bijhouden van HVS. Ik weet dat dit anders moet, maar kan me er vaak gewoon niet toe zetten. Tot nu toe heeft geen enkele zelfreflectie geholpen om dit op te lossen.
Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?
Hoe zorg ik er zelf voor dat ik als maatje met een frisse blik blijf kijken naar mijn hulpvrager en wat heb ik vanuit de SchuldHulpMaatje/JobHulpMaatje-organisatie nodig om dit te stimuleren?