Maatje Selfie Reflectie Thea van der Steenstraten

Naam & Selfie foto	Thea van der Steenstraten
Maatje sinds	Juli 2022
Ik ben verder lekker druk met ….	Sinds een jaartje ben ik met vroegpensioen. Ik geniet nu erg van mijn vrije tijd en met een heerlijke zomer lukt dat goed. Ik besteed mijn tijd aan tuinieren, klusjes in huis (waarvoor de afgelopen jaren door drukke baan als manager geen tijd was ?) en verder aan veel wandelen, fietsen, puzzelen, lezen, af en toe iets doen voor een zieke vriendin en zus. In het najaar wil ik nog iets structureels gaan oppakken voor een vaste dag, maar ik ben er nog niet uit wat. SchuldHulpMaatje vraagt nu nog niet heel veel tijd. Ik denk dat ik nog wat meer kan doen aan vrijwilligerswerk, misschien als taalmaatje.

1) Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk stukje wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SchuldHulpMaatje?

Voor mijn vroegpensioen werkte ik bij een woningcorporatie en was ik onder andere verantwoordelijk voor het incassobeleid en de uitvoering ervan. In een eerdere functie daar had ik soms ook direct contact met huurders met betalingsachterstanden en werd ik geconfronteerd met hun financiële problemen. Vanuit SHM zit ik min of meer aan de andere kant van de tafel. Ook had ik uitgebreid een oud-collega gesproken, die ook maatje was geworden. Ik wil graag iets betekenen voor mensen en vind het erg fijn om nu te proberen de hulpvragers te helpen weer zicht te krijgen op hun financiën en hen weer “boven Jan” te krijgen. Bij woningcorporaties zijn gelukkig in samenwerking met collega’s en gemeenten veel afspraken gemaakt om snel in contact te komen met huurders als er achterstanden ontstaan, om verdere financiële problemen en huisuitzettingen te voorkomen. Als huurders de lopende huur betalen en er wordt een betalingsregeling afgesproken, wordt het incassoproces doorgaans stilgezet (geen extra kosten) en kan de achterstand langzaam weggewerkt worden.

2) Wat zouden mijn hulpvragers geheid over mij (als hun gemeenschappelijke maatje) zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?

Dit vind ik een lastige vraag omdat ik nog niet lang geleden begonnen ben als maatje, maar ik denk dat ik als vrijwilliger niet wezenlijk anders ben dat dat ik als collega was. Afhankelijk van wat de situatie vraagt, kan ik soms goed luisteren en dingen “accepteren” en anderzijds kan ik kortdaad en ook wat botter zijn. Hoewel ik dat laatste zal proberen te voorkomen bij mijn hulpvragers, want ik wil natuurlijk dat we in gesprek blijven. Ik ben iemand die de financiële situatie makkelijk in kaart brengt, dat is al twee keer tegen me gezegd, dus dat zal er ongetwijfeld gezegd worden.

3) Had ik een aanname toen ik begon als maatje, waarop ik toch echt heb moeten terugkomen? Welke is dat en waarom?

Eigenlijk niet. Door mijn ervaring bij de woningcorporatie had ik al een beeld. Dat mensen echt heel hoge schulden kunnen hebben, ook jongeren bijvoorbeeld door hoge telefoonkosten of door scheiding.  Ik heb net kennisgemaakt met mijn tweede hulpvrager. Net als bij mijn eerste, is het niet alleen de financiële situatie, maar veel meer wat speelt: familietrauma, gezondheidszaken….

4) Welke “levensles” heeft een hulpvrager mij geleerd?

Door het contact met de hulpvrager, ben ik niet anders naar mijn leven of mijn levensinstelling gaan kijken. Wel heb ik me gerealiseerd wat voor een bevoorrechte positie je hebt als je dit allemaal niet hoeft te doorstaan; dus geen financiële problemen, trauma, vechtscheiding, gezondheidsproblemen hebt en wel in goeden doen bent, je eigen boterham kan verdienen en wel zelfredzaam bent, net als je kinderen.   Een enorme eyeopener voor mij kwam onlangs uit de training Mensen met psychische kwetsbaarheid. Met een oefening werden we gevraagd om samen met degene die naast je zat op onze tenen te gaan staan en dan met elkaar te praten. Dat was zo moeilijk! En daarmee wordt volgens mij duidelijk dat als je op je tenen moet lopen, je niet meer in staan bent gewone dingen te doen. Confronterend.

5) Maak ik ook wel genoeg plezier voor en met de hulpvrager?

Ik vind dit een interessante vraag. In de basis is mijn insteek wel serieus, maar het is goed om ervan bewust te zijn dat het ook wel eens wat lolliger of luchtiger kan. Ik heb namelijk wel de valkuil snel de inhoud in te schieten. In mijn huidige aanpak probeer ik daarom rustig te beginnen en eerst een wat informeler moment te hebben met de hulpvrager voordat ik in de paparassen duik. Gelukkig heb ik wel het idee dat mijn hulpvrager en ik een prettig contact hebben. Hij is open en vertelt dingen. Hoewel ik nog niet bij hem thuiskom, lijkt het vertrouwen er te zijn en verder opgebouwd te worden.

6) Hoe zorg ik er zelf voor dat ik als maatje met een frisse blik blijf kijken naar mijn hulpvrager? En wat heb ik vanuit de SHM-organisatie nodig om dit te stimuleren?

Hier heb ik nog geen beeld van. Dit komt natuurlijk omdat ik nog maar net gestart ben. Ik denk dat het erg belangrijk is, want ik denk wel dat als je lang met je hulpvrager bezig bent, je mogelijk een tunnelvisie krijgt. We hadden laatst een terugkomavond met de trainingsgroep. Die frisse blik krijg je dan wel, als je andere maatjes hoort praten over hoe zij bezig zijn met hun hulpvrager. Ik heb vooralsnog niet het idee dat ik in die tunnel zit. Interactie met andere maatjes gaat zeker helpen om dit te voorkomen. Als ik kritisch naar mezelf kijk, moet ik richting de hulpvrager oppassen dat ik niet oordelend vraag. Dat is wel iets waar ik voor mezelf op moet blijven letten, omdat kritische vragen niet altijd helpt. Je kan wel een beeld hebben hoe je vindt dat iemand zou moeten handelen en zijn, maar tijdens de training is er nadrukkelijk gezegd dat de hulpvrager zelf de keuze moet maken. Ik kan wel helpen voor- en nadelen in kaart te brengen.

7) Wat vertel jij als eerste als iemand je vraagt naar je werk als SchuldHulpMaatje?

Als eerst vertel ik steeds dat ik het heel leuk vind om te doen. Ik vind het leuk om contact te maken met de hulpvrager en te helpen om zicht te krijgen op zijn/haar financiële situatie. Ik moet er ook steeds bij vertellen dat de hulpvragers echt in lastige situaties zitten. Anders zijn er mensen die het niet begrijpen of veroordelen dat mensen in die situatie gekomen zijn. Wanneer ik over dit vrijwilligerswerk vertel, zeggen mensen “wat goed, wat leuk, zinvol ook en echt iets voor jou!” Ik vertel natuurlijk niet inhoudelijk over mijn hulpvrager, maar wel over trainingen, de organisatie en de bijeenkomsten.

8) Hoe bewerkstellig en stimuleer ik bij mijn hulpvrager een duurzaam financieel herstel?

Dit ga ik nog ondervinden. Mijn hulpvrager vertelde me laatst wel dat hij gehoord had dat er trainingen zijn over budgetbeheer en dat dat hem wel leuk leek. Dit zou een stap zijn voor hem om zicht op eigen portemonnee te houden. Ik ga hem nu begeleiden, maar daarna zou hij het zelf moeten doen, dus dit is wel iets wat zou kunnen helpen. Dat ga ik uitzoeken en eventueel uitproberen. Mijn nieuwe hulpvrager gaat een duurzaam financieel herstel wel realiseren. Voor haar is het nu belangrijk overzicht te krijgen. Ze werkt en aan de inkomstenkant zit het wel snor.

9) Hoe heb ik de praktijk na de SHV-basistraining ervaren en wat heb ik gemist?

Ik vond de trainingsdagen erg leuk en leerzaam. De afwisseling tussen theorie en praktijktraining was heel goed. Met de leermap erbij geeft het een goed beeld wat je als maatje kan doen. Vooral de onderverdeling in Persoonlijkheid, Portemonnee en Praktijk gaf mij duidelijkheid tijdens de dagen. Verder kwamen er goede voorbeelden aan bod van wat je zeker niet moet doen. Wat mij goed is bijgebleven: prachtige ingewikkelde spreadsheets opstellen (dat zou ik van nature graag doen) die de hulpvrager onvoldoende begrijpt heeft geen zin, en geld geven of lenen aan je hulpvrager …… NIET DOEN. Verder verwachtte ik op de training eigenlijk vooral pensionado’s of 55-plussers en ben dan ook zeer blij verrast dat er zoveel (in mijn ogen) jonge mensen deelnemen aan de training en dat zij op deze wijze voor onze maatschappij deze bijdrage gaan leveren. Echt top! Ik zou niet weten of ik iets gemist hebt in de training.

10) Hoe ga ik als maatje om met het verslag doen van de voortgang van het begeleidingstraject van de hulpvrager in het digitale dossier en de daarbij horende verwachting die de SHM-organisatie hiervan heeft?

Ik probeer na afloop steeds direct verslag te doen en de taken vast te leggen. Dat lukt me niet altijd helaas, maar dan doe ik het later. Ik heb van mijn coördinator nog geen terugkoppeling gekregen hoe het digitale dossier gelezen wordt, maar op de terugkomavond laatst, heb ik begrepen dat verslaglegging vooral belangrijk is voor het geval ik ermee zou stoppen, mijn opvolger kan lezen wat ik heb gedaan en geregeld en ook voor het geval een hulpvrager waarvan het dossier gesloten is toch weer terugkomt.

11) Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?

Vind ik dat SchuldHulpMaatje zijn mij veel tijd kost? En waarom/waarom niet?