Naam & Selfie foto |  Merlin Murg |
| Maatje sinds | 1 April 2022 |
| Ik ben verder lekker druk met …. | Het opzetten van mijn eigen coaching praktijk; Murg Coaching. Ik ben allround Coach, Burn-out stress Coach, Life Coach, Job Coach, Budget Coach, Creatieve therapie Coach en Remissie Coach (voor mensen die geraakt zijn door kanker of opgegeven zijn door de artsen). |
1) Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk stukje wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SHM?
Vroeger was ik zzp’er en door ziekte ben ik een ervaringsdeskundige op het gebied van schulden. Ik had net als velen een vooroordeel over mensen die in de schulden zaten. Of ik deed bepaalde aannames: “Ja, daar hebben ze het zelf naar gemaakt”. Totdat het me tien jaar geleden zelf overkwam. In 2013 werd ik gediagnosticeerd met borstkanker. Ik kwam in een medische achtbaan.
Het eerste jaar was nog te doen, want ik had spaargeld en kon de 30% omzeilen, maar toen kwam het tweede jaar. Dat was ronduit een debacle. Ik ging van een inkomen van € 60.000 op jaarbasis naar € 12.000. Dit was ver onder het bijstandsniveau. Bij het UWV kon ik een aanvullende toeslag aanvragen. Dat deed ik ook, maar mijn vaste lasten waren hoger dan mijn inkomsten. Ik kon geen beroep doen op de overige toeslagen omdat ik een woning in de vrije sector had. Door instanties werd toen gezegd dat ik eerst moest verhuizen voordat ik daar een beroep op kon doen. Ondertussen gingen mijn chemobehandelingen door. Ik weet niet waar ik destijds de kracht vandaan haalde, maar ik stond twee dagen na mijn chemotherapie voor de rechter om mezelf failliet te verklaren. Gelukkig honoreerde die rechter mijn wens. Ik ging de WSNP in en kon me focussen op mijn verdere behandelingen en de verhuizing.
Toen ik uit de schulden kwam ben ik een opleiding voor budget coach gaan doen. Tijdens het maken van huiswerk was ik dingen online aan het opzoeken en toen kwam ik een advertentie van SchulHulpMaatje tegen voor nieuwe maatjes. Ik dacht: “Dat ga ik proberen, waarom niet?” Doordat dit mij is overkomen kan ik me goed verhouden tot mensen die in de schulden zitten.
Ik wil mijn hulpvragers met respect behandelen want niets is zo beledigend en ontmoedigend als situaties waarbij mensen en instanties waarvan je afhankelijk bent niet luisteren naar jouw verhaal, maar handelen vanuit hun referentiekader en aannames. Als geen ander weet ik hoeveel energie dit kost. Het is een ware aanslag op je gestel. Los van het feit dat ik toen ook al een chemobrein had, ik was totaal de weg kwijt!
2) Wat zouden mijn hulpvragers (of maatjes) geheid over mij (als hun gemeenschappelijke maatje) zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?
Mijn hulpvragers zullen allemaal zeggen dat ik een warm, vriendelijk en energiek persoon ben, maar hen ook op een respectvolle manier luid en duidelijk de boodschap overbreng wanneer dit nodig is. Ze ervaren dat ik vanuit mijn eigen achtergrond bepaalde cultureel-sensitieve onderwerpen begrijp en dingen duidelijk kan benoemen zonder dat ze zich aangevallen voelen op hun gedrag. Ik laat de hulpvragers hun eigen manier kiezen, maar als het daarmee na een aantal maanden niet gelukt is verder te komen, ben ik een soort stok achter de deur en dan gaan we op een gegeven moment de richtlijnen volgen.
3) Maak ik ook wel genoeg plezier / lol gemaakt voor en met de hulpvrager?
Ik maak altijd gebruik van de B.A.S. (Bewustwording, Actie, Succes) techniek, zowel zakelijk als privé en verweef humor met serieuze zaken. Dit doe ik door mezelf als voorbeeld te gebruiken.
Stel je bijvoorbeeld voor dat jij, als mijn hulpvrager, te laat op onze eerste afspraak komt. Voor jou voelt het aangaan van ons gesprek als zwaar, want je voelt je bezwaard. Je komt normaal nooit te laat. Ik heb lang moeten wachten en je bent bang dat de reden van het te laat zijn als smoes wordt gezien door mij. Bezweet doe je verhaal en zegt: “Ik wilde op tijd komen maar wat me nu overkomen is, ik had mezelf buitengesloten, de huissleutel lag in de auto, maar mijn autosleutel nog in huis, de politie moest erbij komen”. Dan zal ik iets zeggen als: “Joh, je bent echt niet de enige, zoiets is mij ook overkomen” (bewustwording). Dan deel ik iets over die ervaring waardoor jij ontspant, we samen kunnen lachen (actie). We iets gezamenlijks delen en er een connectie en vertrouwen ontstaat. Daarna kan je verder (succes).
4) Hoe zorg ik er zelf voor dat ik als maatje met een frisse blik blijf kijken naar hulpvragers? En wat heb ik vanuit de SHM-organisatie nodig om dit te stimuleren?
Bij mij gaat bij een nieuwe hulpvrager “de teller” als het ware op nul, met uitzondering van de opgedane kennis die ik eventueel kan toepassen bij de volgende hulpvrager. Ik neem daarnaast nooit mijn werk mee naar huis.
Een frisse blik houden betekent voor mij ook goede spelregels opstellen en afspraken maken voordat we gaan werken met elkaar. Dan weet ik, dit zijn de afspraken en hier houden we ons allebei aan. Zo blijft het helder en weet ik dat als je mij iets vraagt ik altijd open zal staan voor jou. Houden we ons er niet aan en bescherm ik mezelf niet, dan zullen grenzen vervagen en wordt het moeilijker voor mij om die frisse blik te houden.
Qua support vanuit SHM heb ik tot nu toe niet te klagen. Ik vraag niet snel om hulp, maar wanneer ik aan de bel trekt wordt er door de SHM-organisatie adequaat gereageerd. In zo’n geval ben ik ook een brok energie waar je niet omheen kunt! Zo was laatst mijn hulpvrager gearresteerd omdat ze geen NS-vervoersbewijs had. Ze belde me uit bed in de vroege ochtend. Het was een van de vier noodsituaties waarvoor ze me, zoals afgesproken, altijd mocht bellen. Ik heb toen Elmar gebeld omdat ik er nog niet bekend mee was. Hij heeft toen goed geholpen en ik voelde me serieus genomen.
5) Hoe bewerkstellig en stimuleer ik bij hulpvragers een duurzaam financieel herstel?
Door observeren van mijn kant en het vertrouwen van de hulpvrager kunnen we samen een duurzaam financieel herstel bewerkstelligen, in het bijzonder wanneer er culturele-sensitiviteit (vrouwen van bepaalde culturele achtergrond horen zich volgens die cultuur op een bepaalde manier te gedragen) een rol speelt. Door mijn Surinaamse achtergrond vind ik herkenning en erkenning in deze mensen. Tenslotte sta je heel dicht bij je hulpvrager, je ziet en hoort alles van die hulpvrager. De sleutel ligt volgens mij in: vertrouwen, respect en elkaar ruimte geven!
6) Hoe heb ik de praktijk na de SHV-basistraining ervaren en wat heb ik gemist?
Zelf heb ik niets gemist, maar ik zou toch aanraden om in het begin mee te lopen met een ander maatje, zodat je ongeveer weet wat je kan verwachten. De praktijk is altijd anders dan de theorie!
7) Hoe ga ik als maatje om met het verslag doen van de voortgang van het begeleidingstraject van de hulpvrager in het digitale dossier / systeem en de daarbij horende verwachting die de SHM-organisatie hiervan heeft?
Ik maak zorgvuldig mijn rapportage en de actiepunten geef ik ook aan zoals het is uitgelegd in het systeem. Na het sluiten van het dossier doe ik aan de hand van mijn bevindingen een aanbeveling, bijvoorbeeld dat het fijn zou zijn als de SHM-coördinator tijdens het traject langskomt. Dat geeft namelijk al een signaal naar de hulpvrager dat zij (ik werk alleen met alleenstaande vrouwen) serieus wordt genomen.
8) Wat moet er gebeuren (of juist niet), wil ik dit vrijwilligerswerk over drie jaar nog doen?
Ik vind vrijwilligerswerk belangrijk. Het is een stukje teruggeven aan de gemeenschap. Ik krijg er zelf ook meer ervaring door. Ik leer veel in de praktijk, mede door te netwerken en te verbinden met verschillende instanties of stichtingen. Ik ben iemand die van afwisseling houdt, dus ik zou maximaal drie jaar voor dezelfde organisatie vrijwilligerswerk doen en dan naar de volgende gaan. Naast mijn werk bij SHM ben ik nu al bijna drie jaar betrokken bij Stichting Yasmin waar ik vrouwen coach naar werk en opleiding. Ook ben ik daar gespreksleider tijdens de tafelbijeenkomsten van opleiding en werk en heb ik een nieuwe training geschreven voor mantelzorgers. Hiervan draait bij Stichting Yasmin momenteel de pilot.
9) Wat zou ik in de wereld van schuldhulpverlening willen aanpassen en waarom?
Ik zou heel graag zien dat de maatschappij ophoudt met pleistergedrag en dat we ons gaan focussen op het aanpakken van de oorzaak.
Dit kunnen we o.a. doen door preventief vanaf de basisschool tot en met het einde van het 25ste levensjaar lessen te geven over financiën. Als van jongs af aan iets (aan)leert, zit het er vaak voor de rest van je leven in. Een voorbeeld: ik ben zelf Surinaams. In onze cultuur neem je geen vakantiebaantjes. Je ouders vangen alles voor je op. Als je dan het huis uitgaat heb je geen eigen geld en moet je opeens alles zelf betalen. Hoe je dat verstandig doet is niet geleerd en binnen de kortste keren ontstaan er schulden. Je komt in contact met instanties die je helpen om uit de schulden te komen, maar als persoon verander je niet zomaar.
Waar ik verder voor pleit is een betere en efficiëntere samenwerking tussen schuldhulpinstanties en de gemeente zodat de subsidiegelden niet worden verspild en de B.V. Nederland minder belasting hoeft te betalen. Zo moet de gemeente alle partijen aan tafel hebben tijdens het verdelen van subsidiegelden. Uit de praktijk blijkt dat er soms wel tien verschillende organisaties dezelfde aanvraag doen.
Ook zou het heel veel schelen wanneer gemeenteambtenaren in het SHM-systeem zouden kunnen kijken (en omgekeerd). Dan wordt het een soort ketensysteem waarbij de gemeente bij de relevantie secties kan. Omgekeerd kunnen wij maatjes, zien wat de gemeenteambtenaar heeft gedaan/geregistreerd. Dat voorkomt miscommunicatie.
P.S. mocht dit in de nabije toekomst toegepast worden wil ik naamsvermelding zien😊.
10) Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?
Zie ik sinds de aanpassingen in de WSNP of het minnelijke traject op emotioneel gebied veranderingen brengt bij de hulpvrager en is de hulpvrager volgens mij ook meer gemotiveerd nu de schulden sneller weg zullen zijn?