Jessika Kersting is SchuldHulpMaatje in Den Haag, maar woont nu een tijdje met haar man en
twee van haar kinderen in Zweden. Ze blogt voor ons over haar leven daar. De gemeente waar
haar mini dorpje deel van uitmaakt, is de armste gemeente van Zweden met de grootste
schuldenproblemen. Hoe ziet het leven in Zweden eruit? En de schuldhulpverlening? Ze neemt
ons mee in haar belevenissen.
Jessika met haar oudste dochter die op bezoek kwam in Zweden.
Sinds eind juli woon ik met mijn man en onze twee jongste kinderen in Zweden. Op zich is Zweden zelf niet de grote verandering; mijn moeder was Zweedse en ook mijn man is opgegroeid in Zweden. Maar waar we in Scheveningen in een gezellig en druk hofje wonen met het geluid van buren, meeuwen en strandfeesten op de achtergrond, wonen we hier bijna in totale stilte. Als je de provinciale weg afslaat gaat er een grindweg 5 kilometer de berg op. Je komt langs 4 boerderijen voor je ons huisje bereikt. Een kilometer verder ligt nog een huis en dan houdt de weg op. Daarna is er alleen nog bos en natuurreservaat. Hier wonen, herten, elanden, wolven, beren lynxen en veelvraten. Als je vanuit ons huis het bos inloopt zie je de sporen van al deze dieren; zomers vooral in de vorm van uitwerpselen, maar zodra er sneeuw ligt zie je op het pad alle pootafdrukken van de dieren die hier ook gelopen hebben.
Het huisje zelf is heel eenvoudig, het was in de jaren 60 dat er voor het laatst een gezin woonde. Daarna is het alleen als vakantiehuisje gebruikt. We wonen zo afgelegen dat er nauwelijks telefonisch bereik is en er is ook geen televisie en internet.
Er waren verschillende redenen waarom we een jaar op deze manier wilden wonen. De stilte is bijna verslavend en ook het veranderen van de seizoenen maak je op een heel andere manier mee als je midden in de natuur woont. (Zelf vind ik niets fijner dan als eerste door vers gevallen sneeuw te lopen, en dat komt in Scheveningen niet vaak voor). Daarnaast hebben we een aantal drukke jaren achter ons, met verschillende bedrijven en veel verantwoordelijkheden. Niet meer bereikbaar zijn leek ons daarom ook heerlijk.
Maar er kwam ook nog een nieuwsgierigheid bij die ik kreeg toen ik de film Kruimeltje keek. De problemen die je daar ziet: kinderen die opgroeien zonder geld voor ontbijt, de jeugdzorg die zeker niet altijd een warme en veilige omgeving kan bieden zijn in de honderd jaar sinds het boek verscheen eigenlijk niet opgelost. Natuurlijk is er sindsdien veel verbeterd, zeker in de vorm van comfort. Maar ik was wel benieuwd hoe een veel eenvoudiger leven zou bevallen, met minder luxe en meer zelfvoorzienend.
Als je eind juli ergens naar toe verhuist waar het warme weer in september echt ophoudt, heb je natuurlijk geen gelegenheid om grote moestuinen aan te leggen. Maar voordat mensen gingen boeren, gingen ze jagen en verzamelen en dat is iets wat we wel kunnen doen.
Wilde frambozen plukken met mijn dochter. Cantharellen zoeken voelt als goud zoeken.
Elke dag gaan we het bos in om bessen te plukken (doel is twee kilo per keer). Eerst waren dat frambozen (die wild nog veel lekkerder zijn), daarna bosbessen en nu vossenbessen (een soort cranberry). De hele kast staat inmiddels vol met potten jam en sap. Daarnaast plukken we paddenstoelen. Eekhoorntjesbrood en cantharellen zijn makkelijk te herkennen. Daar hebben we manden vol van gedroogd. Ook hebben we eigen bos en hebben een enorme voorraad hout voor de kachels verzameld, waarmee we, als het koud is, ons huisje kunnen verwarmen.
Oogst van bosbessen en eekhoorntjesbrood.
We hebben niet veel buren en ze wonen ook een stukje verderop, maar we hebben wel heel goed contact. Ze komen spontaan groente en fruit uit hun moestuinen brengen die ze over hebben.
“Veel geld aan boodschappen geven we niet uit. Ons boerendeel geeft ons recht op 15 kilo elandvlees”
En daarnaast heb je hier de elandenjacht. Omdat we een boerderijtje in dit gebied hebben, hebben we recht op ons ‘boerendeel’. Dat is ongeveer 15 kilo elandvlees. Meestal maken we er gehakt van die we gebruiken voor hamburgers en spaghetti bolognese.
Pasta met elandvlees en cantharelsaus
Erg veel geld aan boodschappen geven we tot nu toe niet uit.
En hoewel we een douche hebben (waar je exact twee minuten kan douchen voor het warme water op is) hebben we ons de hele zomer in het meer gewassen. Nu het kouder wordt, neem ik zelf wel af en toe een douche, maar de kinderen vinden het juist heel gezellig als ik een teiltje warm water maak, waar ze zich met een washandje in kunnen wassen.
Natuurlijk de winter moet nog komen dus we gaan het zien. Maar tot nu toe mis ik ons gebruikelijke comfort nog niet echt en beleven we vooral ook heel veel plezier aan het verzamelen van eten.