Jessika Kersting is SchuldHulpMaatje in Den Haag, maar woont nu een tijdje met haar man en twee van haar kinderen in Zweden. Ze blogt voor ons over haar leven daar.
Dit wordt mijn laatste blog voor SchuldHulpMaatje. Ik merk dat het lastig is om wat ik hier meemaak te verbinden aan het werk van SHM. Natuurlijk, ik woon in Zweden, maar ik woon zo afgelegen dat ik niet veel van meekrijg van de maatschappij en daarom kan ik ook niet echt zelf een oordeel vormen over het schuldenbeleid hier.
In deze laatste blog wil ik daarom terugblikken op het afgelopen half jaar en kijken in hoeverre mijn verwachtingen zijn uitgekomen.
Foto: Kerstboom uitzoeken in de tuin.
Kerstfilm
Een van de redenen waarom het ons leuk leek hier te wonen is om het wisselen van de seizoenen meer mee te maken. Dit is nog veel sterker het geval dan ik me voor had kunnen stellen. Al weken lijkt het alsof we in een kerstfilm leven. Het is koud, tussen de – 10 en – 15 graden, en er ligt een dik pak sneeuw en de bomen hangen vol ijskristallen. Omdat hier nauwelijks auto’s rijden blijft alles, inclusief de weg, prachtig wit. Als je hier elke dag bent vergeet je soms hoe mooi het is, maar wanneer we een paar dagen weg geweest zijn en we rijden onze berg op, is het onwerkelijk mooi.
Eenvoudig leven
Het eenvoudige leven met minder luxe voelt inmiddels heel natuurlijk. In ons kleine huisje van 55 m2, leven we op het moment vooral in de keuken. ’s Ochtends doen we de houtkachel aan, die tevens fornuis is. We maken daar havermout op en zetten water op voor de thee. Daarna brengen we de kinderen naar het dorp waar ze opgehaald worden door de schoolbus die hen naar hun school in een ander dorpje brengt. Rond drie uur zijn ze klaar op school en dan begint het al te schemeren. We kunnen dan vaak nog net even sleeën op onze heuvel, of schaatsen op ons meertje, voordat het om vier uur helemaal donker is.
Foto: We leven in de keuken. Ik kook op het houtfornuis, de kinderen pakken zelfgemaakte toffees in. Achter in de hoek staat de kerstboom.
Foto: Schaatsen op ons meertje.
Het is hier soms wat primitief, de pomp van de nieuwe waterput is helaas vaak bevroren, maar die van de oude waterput doet het nog wel, dus twee minuten douchen lukt nog steeds. Als we willen bellen of internetten, lopen we naar buiten op zoek naar een plekje met ontvangst, door de sneeuwval is het bereik wel steeds slechter.
Bibliotheek
De bibliotheek is de plek waar we wat langer kunnen internetten, ook downloaden we hier films op mijn telefoon voor onze vaste filmavond op vrijdag. Dan lig ik met mijn dochters op de bank en kijken we met z’n drieën naar een film op mijn telefoon. Andere avonden spelen we bordspellen, kletsen, dansen, en knutselen we (kerstversiering) of liggen we allemaal te lezen op de bank in de keuken (onder een dekentje met een kruikje). Mijn jongste dochter schrijft vaak in een schriftje aan haar boek. Uiteraard is de bibliotheek ook de plek waar we onze boeken lenen. Ik was gewend om informatie op internet op te zoeken, maar in de bibliotheek vond ik hele boeken over toch vrij specifieke onderwerpen waar ik op het moment in geïnteresseerd ben zoals:’ Hoe leer je je hond cantharellen zoeken’, ‘Hoe leg je een moestuin aan zonder te spitten’, ‘Wat kan je in het bos vinden om lekkere cocktails van te maken’ en ‘Hoe fermenteer je je compost’. Daarnaast ben ik Knausgård aan het lezen, dus ik kan nog wel even vooruit…
Ook het meer zelfvoorzienend zijn vinden we nog steeds erg leuk. Elke dag doen we onze zelf gemaakte jam op onze havermout, we eten crêpes met saus gemaakt van gedroogd eekhoorntjesbrood, maken hamburgers van elandvlees, moeten veel meer houthakken vanwege de vroege start van de winter en de kerstboom konden we in onze eigen tuin uitzoeken.
Verantwoordelijkheid
Wat natuurlijk niet echt werkt (hoewel ik het wel een beetje gehoopt had) is weglopen van je verantwoordelijkheden door heel afgelegen te gaan wonen. We hebben een aantal jaren geleden verschillende ecodorpjes ontwikkeld en gebouwd met in totaal bijna 60 woonhuizen. We hadden ons toen niet bedacht hoe lang daarna je nog verantwoordelijk bent voor problemen die optreden. En natuurlijk weten mensen ons, ook hier, gewoon te vinden. Dus dat moet toch allemaal netjes uitgezocht en afgehandeld worden, ondanks de buikpijn en de slapeloze nachten hierover.
Roedel wolven
Sommige dingen hier zijn nog een beetje wennen, zoals de roedel van 7 wolven die zich regelmatig op ons terrein bevindt. Volgens de buren vallen ze geen mensen aan (behalve die keer dan, twee jaar geleden in een dierentuin, toen een 24-jarige verzorgster werd gedood). Het is heel mooi om ze ’s avonds achter de schuur te horen huilen, maar ik vind het dan wel best eng om ons hondje uit te laten. Door dan hard te zingen hoop ik ze op afstand te houden.
Vaste telefoon
Er is eigenlijk weinig dat ik mis aan comfort. Een vaste telefoonlijn, zodat we binnen konden bellen (in plaats van bij – 15 buiten) zou soms wel fijn zijn (maar de vaste lijn is een aantal jaar geleden uit het dorp verwijderd). Onze kinderen van 9 en bijna 12 zijn ook helemaal gewend, spreken inmiddels vloeiend Zweeds en vinden ons leventje hier vooral erg gezellig. Ze hebben helemaal geen behoefte aan sociale media, en vinden het veel leuker om kaartjes naar vrienden en familie te schrijven en te ontvangen.
Aandacht
Dus net als in mijn eerste blog kan ik me nog steeds afvragen wat alle ontwikkelingen van de afgelopen eeuw nou eigenlijk aan toegevoegde waarde hebben opgeleverd. Veel dingen zijn door innovaties efficiënter en goedkoper geworden. Dat had in theorie kunnen leiden tot minder stress, meer tijd voor elkaar en minder armoede, maar heeft op een of ander manier vooral geleid tot veel meer spullen waar je niet noodzakelijk gelukkiger van wordt en een groot klimaatprobleem. Ik denk zelf dat streven naar optimale efficiëntie niet altijd iets goeds is. Langzaam en met aandacht is ook heel waardevol.
En dat is ook wat ik zo mooi vind aan de manier van werken van SchuldHulpMaatje. Niet zo snel mogelijk dingen fixen, maar menselijk contact bieden, zo lang als het nodig is, aan mensen die in een moeilijke fase van hun leven zitten.
Foto: Proost op een mooi 2024!
Ik wens jullie allemaal een hele fijne kerst (ik hoop dat jullie net als ik lekker door vers gevallen sneeuw mogen lopen) en veel goeds voor het nieuwe jaar! Vanaf september ’24 doe ik graag weer met jullie mee en hoop ik jullie weer te ontmoeten.
Lees ook Jessika’s andere blogs
Blog 1: Foerageren – gratis voedsel verzamelen