Naam & Selfie foto |  Twalieb Hassenmahomed |
| Maatje sinds | September 2022 |
| Ik ben verder lekker druk met …. | ….mijn werk als Debiteuren beleidsadviseur bij de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland. Daarnaast probeer ik drie keer in de week te sporten in de sportschool. Binnenkort mag ik afstuderen voor mijn opleiding Finance & Control aan de Haagse Hogeschool. Ik hou van pretparken waar ik me volledig vrij voel in de attracties. Voor mij geldt, hoe sneller en enger, des te beter. Om mij volledig van iedereen en alles af te sluiten ga ik naar de bioscoop om ongestoord te genieten van leuke films. |
1) Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk stukje wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SHM?
Allereerst heb ik vanuit mijn islamitische achtergrond meegekregen dat we als mens hier op aarde zijn om van elkaar te leren. Ongeacht onze verschillen moeten we kijken wat ons bindt. In het bijzonder is het onze plicht als mens elkaar te helpen indien de ander hulpbehoevend is.
Ook komt een deel van de verklaring waarom ik nu vrijwilliger ben bij SchuldHulpMaatje uit een periode waarin ik het zelf financieel heel moeilijk had. Toen heb ik ervaren hoe ik van mijn werkgever hulp kreeg aangeboden en deze mij richting de gemeente heeft begeleid naar het minnelijke traject. Na een verplichte groepscursus ben ik toen anders tegen zaken aan gaan kijken. Ook kreeg ik de bevestiging waarom je niet over een ander mag oordelen of hem/haar niet mag veroordelen. Ieder mens draagt een ander verhaal met zich mee, sommige delen overlappen, waardoor we ons eigen verhaal daarin herkennen. Maar elk mens blijft uniek en daarom mag je je ogen niet sluiten voor de problemen van een ander en dien je deze te helpen als deze om hulp vraagt. Ook heb ik met de paplepel van mijn ouders meegekregen nooit een tegenpresentatie te vragen wanneer je een ander helpt. “Hij die niet geeft, zal ook nooit iets krijgen”, dit is een van mijn levensmotto’s. Ik wilde altijd al wat terug doen voor de gemeenschap, maar de tijd was er nog niet rijp voor.
Toen corona uitbrak, kwam steeds duidelijker aan het licht dat meer mensen in financiële problemen kwamen. Op een gegeven moment reed ik ergens en zag toen een billboardadvertentie (overigens was deze niet van SchuldHulpMaatje), om als Buddy mensen financieel te helpen. Thuis ging ik googelen en zo kwam ik bij SchuldHulpMaatje Den Haag terecht. Ik heb me toen aangemeld.
2) Had ik een aanname/verwachting toen ik begon als maatje, waarop ik toch echt terug heb moeten komen? Welke is dat en waarom?
Jazeker, ik ben van nature iemand die bij een probleem altijd gelijk in oplossingen en risico’s denkt. Hierdoor probeer ik altijd snel zaken te ondernemen en op te lossen. Echter, ik word daar in mijn werk als maatje heel hard in teruggefloten. De mensen hebben een hoop aan hun hoofd en zien heel vaak door de bomen het bos niet. Je moet vaak stappen terug doen om de hulpvrager mee te krijgen in een aan hen aangepast tempo en taalgebruik, zodat de zaken die spelen en dingen waaraan we samen werken echt begrepen en gevolgd kunnen worden.
En ik moet eerst mijn hulpvrager begrijpen om vertrouwen te winnen om vervolgens samen stappen te maken naar succes.
3) Maak ik ook wel genoeg plezier/ lol gemaakt voor en met de hulpvrager?
Zoals ik net al aangaf, moet ik mij eerst in de ander kunnen inleven om vervolgens mijn hulpvrager op haar/zijn gemak te stellen, waardoor ik het vertrouwen krijg en deze meer loslaat over haar of zijn leven. Doordat mijn hulpvrager meer met me durft te delen, ontstaat er ook vanzelf ruimte om grappen te maken, ondanks de situatie. Hoe meer we samen zaken in kaart brengen en oplossen, hoe meer de hulpvrager ook ontspant. Als je dan die lach op het gezicht kunt krijgen, dan weet je dat je op de goede weg bent. Een hulpvrager heeft bij de eerste kennismaking letterlijk zijn hoofd op de tafel gelegd. Nu heeft hij een brede glimlach op zijn gezicht, een wereld van verschil. Als je dat ziet is dat onbeschrijfelijk mooi.
4) Wat zou ik in de wereld van schuldhulpverlening willen aanpassen en waarom?
Wat ik vaak zie is dat schuldeisers ondanks het feit dat ze tijdens ons telefonisch contact het verhaal van een hulpvrager toegelicht hebben gekregen en geïnformeerd zijn dat deze begeleid wordt richting de schuldhulpverlening, het presteren de uitstaande vorderingen alsnog over te dragen naar een incassobureau. Het gevolg is vaak dat een hulpvrager dan wordt geconfronteerd met extra kosten en/of een deurwaarder die op bezoek komt om het dwangbevel te overhandigen. Wat deze schuldeisers niet begrijpen is de enorme impact van deze onnozele handeling op de hulpvrager die al vol spanning en angst zit vanwege zijn/haar financiële en psychische situatie. En de extra kosten die in rekening gebracht worden, zorgen voor nog meer onrust. Bovendien, zullen deze schuldeisers uiteindelijk toch een voorstel voor finale kwijting ontvangen waarbij ze een klein percentage van de totale som uitbetaald krijgen, indien ze akkoord gaan met het voorstel.
Mijn voorstel zou daarom zijn dat er een wet komt ter bescherming van de hulpvrager.
Hierin dient opgenomen te worden, dat schuldeisers vorderingen van klanten die worden begeleid richting de schuldhulpverlening, geen extra kosten in rekening mogen brengen. Deze regelgeving zou hulpvragers heel veel rust geven en dan hoeft er vanuit de schuldhulpverlening ook niet meerdere malen gereageerd te worden richting de schuldeisers, wat ook veel tijd voor de klantbegeleiders en de maatjes zou opleveren.
Daarbij moet ik zeggen dat ik ook vind dat vanuit de schuldhulpverlening het best lang duurt, alvorens de schuldeisers een voorstel krijgen. Hierdoor krijgen hulpvragers vaak onnodig veel post en stress. Dus aan beide kanten is er winst te behalen.
5) Wanneer is/voelt voor mij als maatje een hulpvragerstraject geslaagd?
Voor mij is een hulpvragerstraject pas geslaagd als de hulpvrager inzicht krijgt en controle over de inkomsten en uitgaven en zijn of haar reserveringen. Het moment dat ik die glimlach en de rust zie bij een hulpvrager, dan weet ik dat we het samen goed hebben gedaan. Als dit bereikt is, blijf ik nog een vinger aan de pols houden, zodat de hulpvrager niet in de oude gewoontes terugvalt.
6) Wat zouden mijn hulpvragers (of maatjes) geheid over mij (als hun gemeenschappelijke maatje) zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?
Wat ik denk dat ze zouden zeggen is dat ik me volledig in een zaak vastbijt en deze niet loslaat totdat deze is opgelost. Ook zullen ze zeggen dat iedere hulpvrager op me kan bouwen en dat ik altijd naast hen sta en zal helpen, onafhankelijk van de persoon of de exacte omstandigheden.
7) Wat moet er gebeuren (of juist niet), wil ik dit vrijwilligerswerk over drie jaar nog doen?
Ik vind het werk veel te leuk om te denken over stoppen. Maar om dit vrijwilligerswerk over drie jaar nog te doen moet mijn gezondheid wel in orde zijn, zowel fysiek als mentaal.
8) Kan/durf ik het ook aan te geven bij mijn coördinator/de organisatie als het even wat moeilijk gaat in het hulpvragerstraject of in mijn eigen werk- of privéleven?
Vanwege mijn werk kan ik niet deelnemen aan het wekelijkse spreekuur dat door teamgenoten van SchuldHulpMaatje wijkteam Bouwlust elke donderdagochtend bemenst wordt.
Ik gebruik standaard de vrijdag, of de avonduren, om met de hulpvragers thuis of telefonisch af te spreken. Indien ik tegen een situatie aanloop, bel ik met een van de coördinatoren van wijkteam Bouwlust. Of zij bellen mij na het lezen van het dossier om te vragen of het lukt en of ik ergens hulp bij nodig heb.
Tevens zijn er teamavonden, waarop we als team heel veel met elkaar delen en elkaar helpen met situaties waar we tegen aanlopen door middel van intervisie (casuïstiekbespreking). Om kort antwoord te geven op je vraag; ja, ik kan altijd bij mijn coördinatoren terecht en door deelname aan cursussen en maatjesavonden krijg je ook een betere band met mensen van het SchuldHulpMaatje Den Haag kantoor, waardoor zij ook makkelijker te benaderen zijn.
9) Hoe reageer ik als ik constateer of vind dat de hulpvrager er de kantjes van afloopt of regels overtreedt?
Als ik iets opmerk, of door een hulpvrager een afspraak niet nagekomen wordt, vraag ik wat er gebeurd is en of het goed gaat. Ik wil de hulpvrager op zijn gemak stellen, zodat ik het verhaal achter het verhaal te horen krijg omdat er vaak meer achter zit dan we in eerste instantie denken. Bij het wegblijven op een gemaakte afspraak geef ik aan wat het voor gevolg heeft, namelijk dat we dan echt nu of de volgende keer moeten aanpakken. Uiteindelijk wil je een hulpvrager meekrijgen en niet angst inboezemen. Ze beseffen dan dat het oplossen van een situatie meer tijd gaat kosten en hopelijk leren ze ervan om de volgende keer wel die taak op te pakken of op tijd te zijn. Het gaat mij erom dat ze inzien dat het niet nakomen van afspraken gevolgen heeft en het dan extra energie en tijd kost om iets voor elkaar te krijgen.
10) Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?
Wanneer zou ik weigeren een hulpvrager (verder) te helpen?