| Naam & Selfie foto | Margreet Verhoek |
| Maatje sinds | 2014 |
| Ik ben verder lekker druk met…. | Mantelzorg, bridge en het onderhouden van mijn sociale contacten (dit gaat zeker in het huidige coronatijdperk niet vanzelf) |
Welke welk wereldbeeld heeft ervoor gezorgd dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SchuldHulpMaatje?
Ik weet heel goed wat het is om zonder geld te moeten leven, welke beperkingen en zorgen dat met zich meebrengt. Dit heb ik als kind bij ons thuis meegemaakt. Desalniettemin is het mij (financieel) voor de wind gegaan, door eigen toedoen en door kansen die ik heb gekregen. Zo’n vijftig jaar terug zag ik een advertentie “arbeidsbemiddelaar gezocht” bij wat nu het UWV heet. Ik zag mezelf daar al achter een bureau zitten. Helaas had ik geen opleiding, dus ik heb niet gereageerd. Toen ik werkloos werd, kwam ik aan de andere kant van dat bureau te zitten. De directeur vroeg me of ik niet bij hun zou willen komen werken. Blijkbaar zag hij mogelijkheden in mij. Zo ben ik daar begonnen als uitzendkracht en kwam ik kort erna in dienst. Die ervaring voelde voor mij echt als “een kans krijgen”, “door iemand geholpen worden”. Later heb ik ook weer andere kansen gekregen. Na mijn pensionering ben ik vrijwel aansluitend begonnen als schuldhulpmaatje om maatschappelijk wat terug te kunnen doen.
Wat zouden mijn hulpvragers geheid over mij (als hun gemeenschappelijke maatje) zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?
Je weet wat je aan haar hebt en ze is altijd en overal bereikbaar en benaderbaar.
Had ik een aanname toen ik begon als maatje, waarop ik toch echt heb moeten terugkomen? Welke is dat en waarom?
Hoewel ik met open blik en vol goede moed problemen en uitdagingen benader, leek het mij vooral moeilijk om “op mijn handen te gaan zitten”. In de praktijk is dat ook wel gebleken en eigenlijk is dat ook zo gebleven. Terugkomen op aannames en verwachtingen heb ik dan ook nauwelijks hoeven doen. Ook gebleven is de verwondering over dat men de ernst van de situatie soms niet inziet of niet in kan zien door alle stress die schulden opleveren. Ik uit deze verwondering meestal niet direct. Soms benoem ik het op een later moment. Als personeel- en organisatieadviseur manager en ook in leidinglevende rollen, heb ik met veel medewerkers te maken gehad en dus ook wel het een en het ander meegemaakt met mensen. We zijn wie we zijn, maar er zit wel verschil in hoe ik mensen benader. Medewerkers gaan een commitment aan en worden daarvoor betaald. Daar mag je bepaalde eisen aan stellen. Aan je hulpvrager kan je geen eisen stellen, al helemaal niet als deze diep in de shit zit. Het is een heel andere relatie. Ook van vrijwilligers mag je trouwens wel wat vragen/eisen vind ik, maar van de hulpvrager eigenlijk niet.
Wat is voor mij de meest waardevolle/bijzondere maatjeservaring geweest tot nu toe?
Wat ik natuurlijk wel wist en weet is dat we als mensen allemaal anders zijn, met ieder onze eigen talenten en competenties. Het ene is niet meer waard dan het andere, maar je kunt er soms wel gemakkelijker door in de problemen raken. Daarnaast kunnen zaken je overkomen, raak je in de problemen door oorzaken buiten jezelf.Door dit vrijwilligerswerk word ik in elk geval regelmatig weer eens goed met de neus op deze feiten gedrukt.Waar bijvoorbeeld iemand er op een bepaald vlak een zooitje van heeft gemaakt, doet dezelfde persoon het weer heel goed op een andere vlakken.Ik had een hulpvrager die financieel in de problemen was gekomen, nadat haar huis “onderwater” stond en verkocht moest worden na haar scheiding. Met haar creativiteit wist ze van niets iets te maken in huis. Zo maakte ze het voor haar kinderen en hun vriendjes een aangename, gezellige en veilige plek om te zijn. Dat was mooi om te zien.
Welke “levensles” heeft een hulpvrager mij geleerd?
Dat het niet in mijn tempo gaat, maar in dat van de ander. Het is een eigen inzicht die ik middels ervaringen met hulpvragers heb op gedaan en waarbij ik in de omgang met mijn 92-jarige moeder ook baat hebDit SHM-werk vraagt ten eerste het opbouwen van een vertrouwensrelatie, dat alleen kan al zomaar een aantal bezoeken vragen.
Heb ik wel eens “nee” tegen mijn hulpvrager gezegd? Waarom vond ik dat op dat moment belangrijk? Welke reactie/welk resultaat bracht dit?
Een hulpvrager heeft mij één keer om geld gevraagd. Ik heb dat uiteraard geweigerd en gezegd dat zij daar niet mee geholpen zou zijn. Maar, het ging me niet gemakkelijk af om “nee” te zeggen, omdat ik het geld heb. Mijn reactie leverde geen wrevel op. Toen ze met kerst geen geld had om eten te kopen, heb ik letterlijk allerlei dingen uit de kast gehaald en dit toen ook aan James verteld.
Wat wil ik nog leren/beter/anders doen in mijn rol als maatje?
Waar ik toch nog wel mee worstel is de juiste mate van “zakelijkheid” betrachten. Aan de ene kant wil ik niet dat de vertrouwensband van hulpvrager richting mij in gevaar komt, aan de andere kant vraag ik me af of ik soms toch niet wat strakker moet zijn als het bijvoorbeeld gaat over het (niet) nakomen van de hulpvrager van afspraken die we maken. Ik merk dat ik wat dat betreft ook in hen wil blijven vertrouwen. Wellicht zou een intervisieachtige sessie of rollenspel over dit thema kunnen helpen hoe met deze worsteling om te gaan.
Heb ik een hulpvrager gehad waarbij ik veel weerstand tegenkwam?
Eigenlijk ben ik dat niet tegengekomen. Het valt me altijd op dat mensen hun ziel en zaligheid op tafel leggen, uiteraard tot op het niveau van wat men kwijt wilde op dat moment.
Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?
Maak ik ook wel genoeg plezier / lol voor en met de hulpvrager? Dit zie ik namelijk zelf als een aspect van menselijkheid vanuit het maatjesschap.