| Naam & Selfie foto |  Chris Tettero |
| Maatje sinds | september 2016. Ik doe veel intakegesprekken met hulpvragers en voer zo’n 220 hulpvragers per jaar het systeem in. |
| Ik ben verder lekker druk met | wandelen, veel en lange vakanties op zijn tijd, ander vrijwilligerswerk, talen en mijn relatie. |
Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk stukje wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SHM/JHM?
| Het komt uit het gedachtegoed van mijn ouders om bij te dragen aan de maatschappij. Ik heb van jongs af aan een stukje plichtsbesef meegekregen. Mijn moeder zorgde voor acht kinderen en mijn vader had een wasserij waar ik vanaf mijn twaalfde in werkte, naast mijn schoolactiviteiten. Iets voor de medemens betekenen, iets af willen hebben, op jouw manier, soms is het wat dwangmatig bij mij. Dat het niet altijd op jouw manier kan en je moet accepteren dat een ander niet dezelfde “werkmethode” heeft of het niet kan of weet, daar heb ik in de 40 jaar dat ik bij Buitenlandse Zaken werkte, ook mee te maken gehad. Je moet je dan toch aanpassen en het accepteren. Ik wil nog steeds graag mijn eigen weg gaan, maar vroeger was ik een stuk minder flexibel dan nu. Dat het dit vrijwilligerswerk geworden is, is toeval. Ik ben blijven hangen door James en het feit dat ik mijn kennis van de Spaanse taal kan gebruiken. (ik heb zo’n 4 jaar in Zuid-Amerika gewoond en gewerkt). Het klikte en dat is voor mij belangrijk. Als SchuldHulpMaatje kan je bij de officiële instanties veel bereiken en ik heb zelf ook wel veel geleerd. Daarnaast kan en wil ik niet stil zitten. Ik ging vijfenhalf jaar geleden met vervroegd pensioen. Het heeft wel wat moeite gekost om een goede balans te vinden tussen privé, relatie en andere activiteiten. Na het overlijden van mijn moeder was ik ook een tijdje van slag. Nu zit het goed. Voor mijn gevoel ben ik nu lekker bezig. |
Wat zouden mijn hulpvragers geheid over mij (als hun gemeenschappelijke maatje) zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?
| Geen idee! Ik heb best een goed geheugen, sla veel op en weet veel. Daardoor merk ik dat ik een vraagbaak ben voor andere mensen. Eigenlijk altijd al geweest. Verder vind ik het zelf niet zo belangrijk wat ze over me zeggen. Ik hoef niet altijd aardig gevonden te worden en had ook wel vijanden. Ik ben namelijk heel direct en niet altijd aardig in hoe ik dingen zeg. Dat wordt me kwalijk genomen. Dat is jammer. Ik zie het zelf vaak niet. Ik meen het vaak niet, maar het flapt dan zo uit mijn mond. Maar ik wil er zijn voor mensen, in goede en slechte tijden. Als ik merk dat ik te ver ben gegaan, kan ik ook mijn excuses maken. |
Had ik een aanname/verwachting toen ik begon als maatje, waarop ik toch echt heb moeten terugkomen? Welke is dat en waarom?
| Ik had geen echte verwachtingen toen ik begon als maatje en laat vaak dingen gewoon op me afkomen. Niet dat dat mijn algemene levensstijl is, want deels wil ik wel van tevoren weten wat er gaat gebeuren, maar bij hulpvragers kan dat gewoon niet. Ik zie schrijnende gevallen, maar heb mezelf ermee als ik niet loslaat. Je krijgt veel handvatten in de SHM-cursus, maar in de praktijk is dat vaak anders en doe je soms dingen buiten de gegeven Maatjes-richtlijnen. Bij mijn eerste hulpvrager zat haar man in een buitenlandse gevangenis. Zij zat hier alleen met haar zoon. Er was veel werk te doen en als je de dingen niet bijhoudt, krijg je boete na boete. Ik heb toen bijvoorbeeld een DigiD aangevraagd en het belastingformulier voor haar ingevuld. Ze heeft kwijtschelding gekregen en er is voorkomen dat ze haar huis werd uitgezet. Door deze aanpak is de schade beperkt gebleven. Elmar en James weten het ook hoor. Als ik weet wat ik doe, achter mijn acties sta en kan uitleggen waarom, heb ik er geen moeite mee. |
Wat is voor mij de meest waardevolle/bijzondere maatjeservaring geweest tot nu toe?
| Het was die met mijn eerste hulpvrager. Ze is Spaanstalig. Door mijn werk in Latijns-Amerika heb daar een binding mee. Voor haar heb ik onder de omstandigheden meer gedaan dan eigenlijk hoorde. Daarmee heb ik wel voorkomen dat zij uit haar huis moest en kon ik zaken beter voor elkaar krijgen in mijn rol als Maatje. Op zeker moment veranderde de thuissituatie niet en zat er geen perspectief meer in voor mij als Maatje daar. Wel jammer, want laatst kreeg ik nog een aanmaning van betalingsachterstanden op hun naam in mijn mail. Het probleem is dus nog niet opgelost. Je eerste hulpvrager onthoud je beter, denk ik. |
Welke “levensles” heeft een hulpvrager mij geleerd?
| Wat een lastige vraag. Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. Ik denk dat het antwoord dan dus “geen” is. Dat komt waarschijnlijk, omdat ik een stuk ouder ben en al veel heb meegemaakt. Ook heb ik bij Buitenlandse Zaken bij de bedrijfshulpverlening gezeten. Daar leer je ook veel vaardigheden in het leven. Ik ben denk ik niet meer zo gauw onder de indruk. |
Heb ik wel eens “nee” tegen mijn hulpvrager gezegd? Waarom vond ik dat op dat moment belangrijk? Welke reactie/welk resultaat bracht dit?
| Niet echt. Bij de eerste weet je van tevoren niet hoe je gaat reageren. Het feit dat ze uit de Dominicaanse Republiek komt, waar ik binding mee heb, maakte misschien ook dat ik meer wilde doen en buiten de lijnen ging. Het klopt, ik ben er helemaal voor gegaan. |
Maak ik ook wel genoeg plezier/lol gemaakt voor en met de hulpvrager?
| Ja hoor (ik heb het nog steeds over mijn eerste hulpvrager nu), mijns inziens wel. Het is een leuke vrouw als persoonlijkheid, ze onderkende het probleem waarmee ze zat en ik kreeg een band met haar. Wat me aantrekt in mensen uit Latijns-Amerika is hun manier van leven. Hoe arm ook, ze leven toch. “Joie de vivre”, zit er echt in. Dat maakt het makkelijker. |
Begrijp ik altijd vanuit welke achtergrond mijn hulpvrager tot bepaalde keuzes komt of op een bepaalde manier reageert op mijn voorstellen?
| Ja. Daarbij zijn de online-cursussen ook belangrijk. Ik probeer er vaak achter te komen hoe iemand geworden is. Waar je vandaan komt, bepaalt ook vaak hoe je later in het leven staat. Als iemand bijvoorbeeld geen leuke jeugd heeft gehad, zie je dat terug in de mens. Mensen vertellen mij veel. Ze vertrouwen me dingen toe. Daar moet je ook voor open staan. Door mijn eigen slechte periodes in het leven heb ik geleerd de positieve dingen eruit te nemen en de minder leuke een plek te geven. Maar vanuit je eigen standpunt is het soms lastig in de gedachten van een hulpvrager te kijken en te weten hoe deze persoon reageert op een kwestie. Daarom is het belangrijk te weten wat leeft bij een hulpvrager en daarop te anticiperen. Iedereen is anders. |
Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie- reflectie rubriek?
| Hoe kritisch ben je naar jezelf toe? |