Naam & Selfie foto  |  Karin van Hooft |
| Maatje sinds | Januari 2015 |
| Ik ben verder lekker druk met …. | muziek, vooral met zingen in twee koren en een ensemble (hier maken we eigenlijk muziektheater), ander vrijwilligerswerk zoals helpen in de bibliotheek en bedienen in restaurant Bij Mekaar, waar ouderen gezellig komen eten. In de zomer zwerf ik graag door Nederland met mijn campertje. |
Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk stukje wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SHM/JHM?
Ik vind het normaal dat je andere mensen helpt, altijd al gevonden. Als ik op straat iemand zie die hulp kan gebruiken, denk ik er niet bij na maar ga erop af en vraag of ik kan helpen. Ook ben ik jarenlang bloeddonor geweest. Ik heb gewerkt als leerkracht met zeer moeilijk lerende kinderen. Dat vak vraagt natuurlijk ook om een bepaalde hulpvaardigheid. Ik ben bij toeval bij SchuldHulpMaatje gekomen.
Een van de koren waar ik zing, zat in hetzelfde gebouw als SchuldHulpMaatje. James kwam ons over SHM vertellen en het leek mij wel wat om dat te gaan doen. Ik ben meteen naar James toegegaan en later heb ik een soort sollicitatiegesprek gehad, waarin hij mij er zeer geschikt voor achtte. Ik ben trouwens de enige van het koor die zich aangemeld heeft. Inmiddels heb ik al minstens tien hulpvragers met wisselend succes kunnen helpen. Van mensen die echt in de schuldhulpverlening gaan tot mensen die hulp vragen omdat ze iedere maand niet uitkomen met hun geld.
Wat zouden mijn hulpvragers geheid over mij (als hun gemeenschappelijke maatje) zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?
Dat ik ze ook vaak met andere dingen probeer te helpen. Ik heb bijvoorbeeld bij mijn eerste schulphulpvrager haar kamer behangen. Ze had een heel armoedige kamer. Op een gegeven moment kreeg ze wat geld en toen wilde ze haar huis opknappen. Ik heb ook een van mijn hulpvragers helpen verhuizen. Ze kon haar financiële zaakjes wel zelf regelen, maar ik kon haar veel steun geven door steeds naar haar verhaal te luisteren en tips te geven. Ook ben ik met een hulpvrager meegegaan om een fiets op te halen, die ze van de gemeente kon krijgen. Ook heb ik gezorgd dat een zoon van een van de mensen een slaapzak kreeg voor op kamp. Ik had er toch een over.
Ze zullen ook zeggen dat ik soms wat te recht door zee ben. Ik denk dat ik dan wat hard kan overkomen. Ik kan dingen zeggen als “schiet nou eens op, je moet nu wel zelf iets gaan doen” Maar eigenlijk gaat het contact altijd soepel, is er een goede klik.
Ook kunnen ze zeggen dat ik erg zuinig ben (of misschien zeggen ze zelfs gierig ?). Ik ben ook zuinig. Komende uit een gezin met 9 kinderen was er vroeger weinig. Nu kan ik best wat royaler leven dan ik doe, maar ik vind het grappig om voor weinig geld veel te doen. Ik had ook met het boek “Nederland voor nop” op de foto kunnen gaan. Hierin staan gratis uitjes. Ik weet, als het echt moet, dan is het niet leuk om niets uit te kunnen geven en niet op vakantie te kunnen. Ik doe het voor de lol, maar uiteindelijk kan ik nog steeds de keuze maken waar ik geld aan uitgeef. Met mijn eerste hulpvrager ben ik met een gereserveerd gratis ticket de Oranjezaal van het paleis Den Bosch gaan bekijken, toen de koning er nog niet woonde. Ze had een soort straatangst en toen heb ik haar daar in een rolstoel rondgereden. Ik zeg ook wel tegen mijn hulpvragers: “als je een fiets gebruikt in plaats van het OV, scheelt je dat veel geld”.
Zo ga ik zelf nooit op een betaalde parkeerplaats staan. Ik neem mijn fiets mee in de auto, parkeer ergens gratis buiten het centrum, en doe de rest met de fiets. Laatst nog zo gedaan in Den Bosch.
Had ik een aanname/verwachting toen ik begon als maatje, waarop ik toch echt heb moeten terugkomen? Welke is dat en waarom?
Ik ben er heel open in gegaan en wist niet goed wat ik moest verwachten. Gaandeweg leer je dingen. Ik had niet verwacht dat er zoveel mensen zouden zijn met geldproblemen. Omdat ik niet alleen maatje ben, maar ook de intakes doe, kom ik heel veel mensen tegen met schulden. Als bepaalde dingen anders geregeld zouden zijn, hoeven bepaalde schulden zich niet op te stapelen. Daar hamer ik op; communicatie! Zorg dat je met schuldeisers gaat bellen om een regeling te treffen die je na kunt komen. Waar ik heel boos over kan worden, is dat sommige mensen jaren lang de bestuurlijke boete van de zorgverzekering moeten betalen. Ik begrijp de regel wel, maar er zou een ambtenaar moeten zitten die dat in de gaten houdt en na bepaalde tijd zegt: “die mevrouw betaalt al een jaar die boete. Dat is raar. Laten we kijken hoe dat zit?” De regel is opgezet voor mensen die niet willen betalen. Maar bij schulden is het betalen van zo’n boete zo zonde van het geld. Daar kunnen mensen schulden mee afbetalen.
Welke “levensles” heeft een hulpvrager mij geleerd?
Dit vind ik een lastige vraag. Ik leer van ieder hulpvrager wel iets, maar vooral dat de meesten de kracht hebben om vol te houden in de situatie waarin ze zitten, namelijk met weinig geld weer elke maand zien rond te komen. Het scheelt wellicht dat ik zelf al het een en het ander heb meegemaakt en niet meer van heel veel dingen sta te kijken. Dat je als maatje er toe doet is heel belangrijk.
Heb ik wel eens “nee” tegen mijn hulpvrager gezegd? Waarom vond ik dat op dat moment belangrijk? Welke reactie/welk resultaat bracht dit?
Ik denk niet dat ik echt nee heb gezegd. Wel probeer ik ze aan te moedigen om hun “huiswerk” te doen. Soms moet ik daar meerder keren op aan dringen. Ik blijf dan gewoon “zeuren” dat anders schuldeisers weer met meer brieven komen of grote bedragen gaan eisen. Dus hoe sneller actie, hoe beter. Iemand zegt ook wel “jij bent mijn stok achter de deur”. Ik laat ze zoveel mogelijk dingen zelf doen.
Maak ik ook wel genoeg plezier / lol gemaakt voor en met de hulpvrager?
Ik vroeg me na het lezen van deze vraag af of er genoeg te lachen was, omdat ik daar nog niet eerder over nagedacht had. Dus direct de volgende keer dat ik bij mijn hulpvrager was, heb ik erop gelet en ja, we hebben ook veel lol samen. Dat gaat blijkbaar automatisch. Mijn levensspreuk is sowieso: een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Hoe zorg ik er zelf voor dat ik als maatje met een frisse blik blijf kijken naar mijn hulpvrager? En wat heb ik vanuit de SHM-organisatie nodig om dit te stimuleren?
Door naar de maatjesavonden te gaan of mee te doen aan online sessies en te luisteren naar elkaar en door bijscholing te volgen, kun je met een frisse blik blijven kijken, ideeën opdoen en oplossingen vinden. Hoewel voor mij persoonlijk de onderwerpen van de maatjesavond niet altijd even zinnig zijn, hou ik van contact met andere maatjes. Ervaringen uitwisselen vind ik waardevol.
Wat vertel jij als eerste als iemand je vraagt naar je werk als schuldhulpmaatje?
Ik leg eerst uit wat SHM doet, want dat weten veel mensen niet. Mensen hebben het idee dat de oorzaken van de problemen bij de hulpvrager liggen, dat ze niet goed met geld om kunnen gaan. Dan leg ik uit dat er vaak veel meer speelt, zoals bijvoorbeeld werk kwijtraken, ziekte meemaken, psychische problemen hebben, waardoor mensen zich even voor niets meer interesseren en dingen de boel laten….
Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?
Ik vraag me af hoe het komt dat de overheid zo tekort schiet in het bieden van praktische oplossingen en het doen van een handreiking om schulden te verminderen i.p.v. deze te laten oplopen. Wat zou ik als maatje kunnen doen om de rol van de overheid te beïnvloeden en verbeteren?