Naam & Selfie foto |  Sandra Lintel |
| SHM Coördinator sinds | 11 september 2023 en vrijwilliger in het nieuwsbriefteam sinds oktober 2020 (ik ben de “moeder” van deze Selfie Reflectie Rubriek en op zoek naar een nieuwe adoptiemoeder of -vader, dus laat van je horen bij interesse) |
| Ik ben verder lekker druk met …. | buitenspelen in de bergen (wandelen, via ferrata, mountainbiken, skiën en het samenstellen en uitvoeren van huttentochten met vrienden en familie), |
1) Welke niet te bedwingen overtuiging, welk stukje wereldbeeld of andere reden, verklaart dat ik in dit werk als vrijwilligerscoördinator bij SHM Den Haag beland ben?
Hoe ik in deze rol bij SHM terecht ben gekomen is best een lang verhaal.
Sowieso heb ik van mijn ouders meegekregen niet je ogen te sluiten voor mensen in nood, maar in actie te komen, hulp te bieden. Mijn vader was leraar Nederlands en gaf bijvoorbeeld ook les aan asielzoekers, die hij ook op allerlei andere manieren bijstond.
Na het afronden van mijn opleiding wilde ik in het sociale domein aan de slag als job coach voor mensen met een verstandelijke beperking. Dat lukte toen niet snel genoeg (ik was 21 en wat wist ik nou eigenlijk, behalve dat ik iets met mensen wilde doen). Na wat omzwervingen ben ik bij Shell in HR (Human Resources) terecht gekomen. Iets met mensen dus, haha. Ik heb me ontwikkeld binnen graduate recruitment (dit houdt in het aantrekken, selecteren en aannemen van jong talent). Bij Shell heb ik echt een mooie tijd meegemaakt als werknemer, maar de winstfocus en de rol van fossiele brandstoffen bij de problematische klimaatveranderingen gingen mij steeds meer tegenstaan. Het jonge talent waarmee ik in contact was maakte daarom inmiddels ook andere werkgeverkeuzes. Tijd dus voor een koerswijziging, ook in mijn werkend leven. Eind 2016 nam ik na 17 jaar afscheid.
Ik wilde in een “socialere” omgeving werken. Dit lukte twee keer bijna, maar “bijna” betekent in het geval van werk vinden toch gewoon “niet”. Werkgevers kiezen vaak voor de bekende en veilige weg in het selectieproces. Dat is een gemiste kans voor organisaties en vaak extra gemotiveerde sollicitanten. Schuldhulpverlener bij de gemeente was een van de door mij onderzochte baanopties. Een professional attendeerde mij erop dat als ik echt mensen met schulden wilde helpen en doelde op persoonlijk contact, ik beter vrijwilliger kon worden. Zo ben ik in 2017 bij SHM Den Haag terecht gekomen waar ze me gelukkig wel meteen wilde hebben 😊.
Ik heb twee hulpvragers gehad binnen een korte periode. Toen mijn nieuwe baan (jawel, als recruiter) te veel tijd en energie vroeg heb ik een SHM-pauze ingelast. James, de voormalige directeur, vroeg me in oktober 2020 voor het communicatieteam. Dit team zorgt ervoor dat elke 6 weken een nieuwsbrief uitkomt met artikelen die ook op de website staan en voor social media gebruikt worden.
Ik heb toen deze vaste Selfie-reflectie rubriek in het leven geroepen. Het was Corona-tijd, maatjes konden elkaar niet fysiek ontmoeten. Maatjes leren door de rubriek mede-maatjes kennen, herkennen dingen van zichzelf, maar worden ook tot nieuwe inzichten gebracht. Externe lezers krijgen door de rubriek een realistisch beeld van wat maatje zijn inhoudt en wat hij/zij betekent voor mensen met schulden, wat hopelijk nieuwe maatjes oplevert. Met veel plezier heb ik de laatste 3 jaar maatjes geïnterviewd en samen met hen deze vaste rubriek ingevuld. Deze maatjes hebben mij door hun openheid geïnspireerd en bij de les gehouden.
Toen ik zag dat de tekst voor de vacature vrijwilligerscoördinator herschreven was, herkende ik mezelf erin en ben ik in gesprek gegaan met Elmar, de huidige directeur.
“Een koffietje doen” werd natuurlijk gewoon een selectiegesprek. Hij zag de raakvlakken ook. Hoe leuk en fijn! Een dag later had ik een tweede gesprek met mede vrijwilligerscoördinator Annelies en een van de coördinatoren van Team Centrum. Toen ik na een paar weken gebeld werd met het goede nieuws was ik toch even verrast, gezien eerdere teleurstellingen. Maar kijk, hier zit een heel blije en dankbare werknemer, die op 11 september als een spons haar inwerkperiode ingegaan is.
2) Wat zijn mijn verwachtingen van onze hulpvragersdoelgroep en waar ben ik het meest benieuwd naar?
Ik ben natuurlijk niet helemaal groen aan deze baan begonnen en weet dat er veel diversiteit is binnen de hulpvragersgroep en ook dat er vaak sprake is van multi-problematiek, laaggeletterdheid en psychische kwetsbaarheid. En er komen in de meeste trajecten verrassingen naar boven.
Het meest benieuwd ben ik naar het spanningsveld tussen aan de ene kant de doelstelling van SHM om hulpvragers zelfredzaam te maken en aan de andere kant de neiging bij maatjes toch zaken over te nemen van de hulpvragers. Als maatje word je daartoe “verleid” om vaak verklaarbare redenen. Wanneer is een traject succesvol? Hoe zien we dat als organisatie? Wat ervaart het maatje als een succesvol traject? Daar ben ik ook benieuwd naar. Zelfredzaamheid is een moeilijk te definiëren begrip en het bereiken ervan kan “fluïde” zijn. Daarom is het goed dat er bij SHM het project Nazorg in het leven is geroepen.
3) Wat ga ik de eerste paar maanden doen en wat zou ik willen bereiken op de langere termijn in mijn functie bij SHM?
Ik ervaar momenteel een warme landing en ben onder de indruk van het stevige huis dat SHM Den Haag als organisatie gebouwd heeft de afgelopen jaren. Ik ben terecht gekomen in een heel professionele omgeving met een goede structuur en duidelijke plannen en doelstellingen. Er komt heel veel informatie op me af waar ik nog niet bekend mee was. Ik wil ervoor zorgen dat ik goed ingewerkt raak, veel mensen en organisaties/ketenpartners leer kennen. Mijn doel is om zo snel mogelijk een bijdrage te leveren aan dat wat goed loopt ook goed blijft lopen en actie te nemen op hetgeen aandacht vraagt of nog beter kan. Uiteraard heb ik ook specifieke verantwoordelijkheidsgebieden. Momenteel zijn dit Wijkgericht werken Bouwlust, Laaggeletterdheid en Moneyfit (voor jongeren met schulden).
Mijn functie als vrijwilligerscoördinator is geslaagd als SHM Den Haag een organisatie blijft waar we onze vrijwilligers boeien en binden en zij zich gesteund voelen, mede door dat wat wij vanuit het kantoorteam op allerlei manieren faciliteren.
4) Welke van mijn “levenslessen” en eerdere ervaringen (professioneel en privé) zullen mij goed van pas komen, dan wel in de weg kunnen staan bij de uitvoering van de rol van coördinator?
Mensen vinden vaak dat ik niet snel oordeel over mensen. Daar streef ik ook wel naar, maar het is ook een wetenschappelijk onderbouwde levensles dat elk mens onbewuste vooroordelen heeft. Dus ik ook. Dat zit nu eenmaal in de mens. Het is vooral belangrijk je hiervan bewust te zijn. Als recruiter was ik een groot voorstander van het zo objectief mogelijk selecteren van kandidaten. Ik trainde en begeleidde managers in het waarom en hoe dat te bereiken, wat overigens altijd een uitdaging bleef.
Tuurlijk, recruitment is niet hetzelfde als Schuldhulpwerk, maar het stukje matchen, die open blik houden, mensen niet beoordelen op de eerste indruk of vanuit eigen perspectief, maar hen echt willen leren kennen/begrijpen en het coachende stuk passen mij wel. Dit gaat vast ook van pas komen in mijn nieuwe rol.
Ik verwacht ook valkuilen tegen te komen. Je zou kunnen verwachten dat ik door werkervaring in het bedrijfsleven erg target gedreven ben. Zelf denk ik dat dat wel mee zal vallen. Ik heb heel bewust gekozen voor een NGO (organisatie met maatschappelijke doelstellingen) gekozen. Geen enkele organisatie werkt tegenwoordig meer zonder doelstellingen en dat is maar goed ook.
5) Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik als coördinator met een frisse blik blijf kijken naar onze vrijwilligers?
Van nature vraag en luister ik liever dan dat ik zelf aan het woord ben. In de tijd dat ik zelf praat, kan de ander niet zijn verhaal doen en mis ik veel informatie en nieuwe inzichten. Door vrijwilligers met een open instelling te blijven benaderen en altijd goed te blijven luisteren vang ik belangrijke signalen en behoeften op vanuit het echte werkveld. Ik zal ernaar streven deze zo goed mogelijk te vertalen in bijvoorbeeld de invulling van de diverse maatjesavonden of het leggen van nieuwe contacten met ketenpartners of het werven van nieuwe maatjes als onderbezetting dreigt.
6) Wat vertel jij als eerste als iemand je vraagt naar je werk als vrijwilligerscoördinator bij Schuldhulpmaatje?
Voor mensen die SHM helemaal niet kennen, leg ik kort uit waar SHM voor staat en wat we doen in Den Haag. Bovenal vertel ik hoe belangrijk onze grote groep vrijwilligers is voor de organisatie en de hulpvragers. Ik licht toe hoe wij vanuit kantoor coördinatoren en maatjes op diverse wijzen zo goed mogelijk ondersteunen en relaties leggen en onderhouden met tal van partijen, waaronder ketenpartners. Ook vertel ik dat het fantastisch is om weer elke dag met plezier naar mijn werk te gaan, maatschappelijk zinvol werk te doen en zoveel fijne mensen te ontmoeten. Ondertussen scan ik dan ook wel of deze persoon interesse zou kunnen hebben in maatje worden of op andere wijze een bijdrage zou kunnen leveren aan SHM. Ik blijf natuurlijk ook een beetje recruiter.
7) Wat zullen mijn nieuwe SHM-collega’s en maatjes waarschijnlijk over mij zeggen als ze mij straks beter hebben leren kennen?
Wat een rotvraag (die ik zelf heb bedacht)! Ik verwacht dat ze zeggen dat ik rustig over kom en observerend ben. Ook dat ik snel co maak en oog heb voor wat de ander nodig heeft en daar rekening mee hou. Ik kan me ook voorstellen dat ze vinden dat ik soms wel wat minder diplomatiek mag zijn en ze graag mijn mening wat duidelijker horen. Maar ook, “als Sandra echt de urgentie voelt of ze zich op haar gemak voelt, kan ze verrassend gevat uit de hoek komen”.
8) Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?
Wanneer is/voelt voor mij als maatje een hulpvragerstraject succesvol?