Naam & Selfie foto |  |
| Maatje sinds | Mei 2023 |
| Ik ben verder lekker druk met …. | Werken bij de IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst). Verder reis ik regelmatig, zie ik mijn vrienden graag en zorg ik goed voor al mijn planten… en voor mezelf! |
1) Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk stukje wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SHM?
Ik liep al een tijdje rond met het idee iets naast mijn werk te willen gaan doen. Wat precies had ik nog niet concreet, maar ik geef graag een reikende hand aan mensen die verdwalen in onze samenleving of niet voor zichzelf kunnen opkomen. Op een gegeven moment fietste ik ergens in Den Haag en kwam er de tram met de SchuldHulpMaatje “advertentie” voorbij. Ik had nooit eerder van SHM gehoord. Een tijdje later zag ik die tram weer! De tram was dus de eerste trigger om aan te kloppen bij SHM en op verkenning uit te gaan. Hoe meer ik erover leerde hoe nieuwsgieriger ik werd. Het zijn niet alleen schulden die spelen. Het is complex. Problemen stapelen zich vaak op waardoor mensen steeds verder wegzakken. Ik denk dat het voelt als drijfzand en het lijkt me heel beklemmend en stressvol. En door de paniek zak je natuurlijk steeds verder weg. Ik kan me voorstellen dat je dan denkt “was er maar iemand die me kon helpen en me wat perspectief kon bieden”. Ik wil graag die iemand zijn voor mensen.
2) Wat zouden mijn hulpvragers geheid over mij (als hun gemeenschappelijke maatje) zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?
Ik denk dat zij zouden zeggen dat ik een nuchtere en vrolijke allemansvriend ben met een goed gevoel voor humor. En dat ik iemand ben waarbij zij zich op hun gemak voelen en op wie ze kunnen rekenen als ze me nodig hebben.
3) Hoe zorg ik er zelf voor dat ik als maatje met een frisse blik blijf kijken naar hulpvragers? En wat heb ik vanuit de SHM-organisatie nodig om dit te stimuleren?
Dat doe ik door te sparren met andere maatjes (zo heb ik met de maatjes van de basistraining nog steeds contact) en de coördinator van mijn team (Bouwlust), door deel te nemen aan intervisieavonden en gebruik te maken van cursussen die SchuldHulpMaatje aanbiedt. De training motiverende gespreksvoering en reflectief luisteren was een echte eye-opener voor mij! Ik merk dat ik daar veel aan heb en me bijvoorbeeld ook bewust wordt van het feit dat ik zelf (onbewust) aannames doe over het gebrek aan motivatie. Terwijl het gebrek daaraan complex kan zijn en eerst onderzocht moet worden.
4) Wat merk ik bij mezelf aan gedragsverandering(en) sinds ik bij SchuldHulpMaatje actief ben?
Ik ben sowieso meer open-minded geworden. En ik realiseer me dat iedereen geconfronteerd kan worden met schulden, terwijl je misschien toch een bepaald beeld hebt van mensen met schulden. Ook probeer ik minder snel in de actiemodus te zitten, want ik besef steeds meer dat hulpvragers daar vaak nog (lang) niet zijn. Ik investeer nu meer in de vertrouwensband, want ik denk dat daar de sleutel tot succes zit. Misschien zijn er nog andere veranderingen, maar van deze ben ik me in elk geval meer bewust. Je moet niet zomaar over mensen oordelen of aannames doen.
5) Hoe heb ik de praktijk na de SHM-basistraining ervaren en wat heb ik gemist?
Na de basistraining ontdekte ik dat het niet vanzelfsprekend is dat mijn reikende hand ook direct wordt gepakt. En dat had ik niet verwacht. Ik begreep het ook niet. Ik had geen idee waar het gebrek aan motivatie vandaan kwam, hoe ik daarachter kon komen en wat nodig was om mensen te prikkelen tot actie. Eigenlijk, nu ik erover nadenk, denk ik dat het een goed idee zou zijn als motiverende gespreksvoering onderdeel wordt van de driedaagse basistraining. Deze cursus bood mij in ieder geval veel inzichten en handvatten!
6) Hoe ga ik als maatje om met het verslag doen van de voortgang van het begeleidingstraject van de hulpvrager in het digitale dossier/ systeem en de daarbij horende verwachting die de SHM organisatie hiervan heeft?
Ik zet eigenlijk alleen het hoognodige in het systeem en dan het liefst zo kernachtig mogelijk. Dat lijkt me wel voldoende. Ik denk dat het ‘t allerbelangrijkste is dat de coördinator weet waar wen het traject zitten, en eventueel een ander maatje uit mijn team.
7) Wat moet er gebeuren (of juist niet), wil ik dit vrijwilligerswerk over drie jaar nog doen?
De regelmatige plezierige en leerzame bijeenkomsten, de cursussen, de nieuwsbrieven, de certificaten, fijne contacten, het komt professioneel op me over en motiveert mij betrokken te blijven. Wat dat betreft ook een groot compliment aan de organisatie!
8) Wanneer is/voelt voor mij als maatje een hulpvragerstraject geslaagd?
Uiteindelijk wil ik natuurlijk dat iemand schuldenvrij is, maar ik denk dat het voor mij al geslaagd is als ik zie dat iemand tekenen van zelfredzaamheid vertoont en positieve stappen zet zonder op mij te wachten of mij daarbij te betrekken.
9) Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?
Als ik zelf hulpvrager zou zijn, welke drie karaktereigenschappen van mijn maatje zouden voor mij dan het allerbelangrijkst zijn en waarom?