| Maatje Selfie Reflectie door Patty van Luijken | Patty van Luijken |
| Maatje sinds | 2015 |
| Ik ben verder lekker druk met… | Mijn kleinkinderen, vliegeren met reuze vliegers (10 meter plus), knutselen en natuurlijk SchuldHulpMaatje! |
1) Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk stukje wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SchuldHulpMaatje?
Ik weet uit ervaring welke moeilijkheden en problemen kunnen ontstaan bij schulden. Mijn scheiding heeft destijds ‘n behoorlijke impact gehad. Ik ben eruit gekomen doordat ik zelf de schouders eronder heb gezet. Niet iedereen lukt dat. In de tijd dat ik nog werkte ben ik als vrijwilliger collega’s gaan helpen die in aanraking kwamen met het intern sociaal plan. Ik dacht “dat kan ook anders”. Zo kwam ik in contact met James van Velzen, de vorige directeur. Mijn vrijwilligerswerk bij SchuldHulpMaatje is de opstap geweest naar mijn werk bij SZW Gemeente Den Haag. Hier was ik een aantal jaren werkzaam, als wat nu klantbegeleider heet. Ook ben ik opgeleid als schuldhulpverlener. Nu ik weer meer tijd heb ben ik weer actief bij SchuldHulpMaatje.
2) Wat zouden mijn hulpvragers geheid over mij zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?
Ze zouden zeggen dat ik uitgebreide kennis en ervaring heb in de problematiek waar ze mee te maken hebben. En als ik het niet weet, dat ik op zoek ga naar het antwoord of de oplossing. Ik ben iemand die graag wil weten en begrijpen hoe dingen in elkaar steken. Ik neem niet klakkeloos iets aan. Dat zeggen ze thuis ook over mij. Ook zullen ze zeggen dat ik toegankelijk ben. Ze kunnen me alles vertellen en het blijft onder ons.
3) Maak ik ook wel genoeg plezier met de hulpvrager?
Een grapje kan, maar als je naar de hulpvrager gaat, ga je niet voor de lol. Het blijft een serieuze kwestie. Als je overal grapjes over maakt denk ik dat ze kunnen vinden dat ik hen niet serieus neem. Vanuit mijn werk bij de gemeente heb ik ook wel meegekregen om er wat zakelijk in te blijven staan. Maar ik kom zeker op voor mensen als dat nodig is.
4) Hoe zorg ik er zelf voor dat ik als maatje met een frisse blik blijf kijken naar hulpvragers? En wat heb ik vanuit de SHM-organisatie nodig om dit te stimuleren?
Elke hulpvrager is een nieuw geval en verdient een open blik en niet dat je denkt: “daar heb je er weer een”. Als je wel zo begint te denken, moet je stoppen. De positieve reacties en dankbaarheid van eerdere hulpvragers steunen mij ook wel bij het houden van een frisse blik. Ik heb een aantal jaar terug een oma, die met haar dochter en kleindochter in een auto sliepen, geholpen door het wijkteam in te schakelen. Ze zijn goed terecht gekomen. Ik vind het leuk dat die oma nog af en toe belt om te vertellen hoe het gaat. Ik heb ook een moeder van de kindertoeslagaffaire gehad. Ze komt wel eens op tv en dat laat ze me dan vaak even weten. Dat zijn mooie dingen.
Als ik iets nodig heb vanuit kantoor trek ik aan de bel.
5) Wat merk ik bij mezelf aan gedragsverandering(en) sinds ik bij SchuldHulpMaatje actief ben?
Ik merk geen grote veranderingen bij mezelf, maar ik heb wel zelf meegemaakt dat dingen niet vanzelfsprekend zijn. Daardoor kijk ik nog steeds in de aanbiedingsfolders van supermarkten. Dat zit erin gebakken. Ook geef ik aan mijn kleinkinderen mee dat geld niet aan de boom groeit en dat je voor dingen moet sparen. Gelukkig gaan mijn kinderen hier ook in mee, terwijl ze het goed hebben.
6) Wat moet er gebeuren (of juist niet), wil ik dit vrijwilligerswerk over drie jaar nog doen?
Een centrale databank voor het uitwisselen van kennis en ervaring van de maatjes lijkt mij wel handig. Een plek waar ik op mijn gemak dingen terug kan vinden, nieuwe regelingen en hoe andere maatjes bepaalde dingen hebben aangepakt en dergelijke. Ik kijk geregeld op de site van de gemeente Den Haag voor informatie.
7) Wat zou ik in de wereld van schuldhulpverlening willen aanpassen en waarom?
Ik zie graag dat er meer met de menselijke maat naar personen en problemen gekeken wordt en dat de gemeente op een meer laagdrempelige manier bereikbaar en toegankelijk wordt. Gelukkig gebeurt dit nu al wat meer. Bij de gemeente heet dit nu “de klantreis” en wordt er al wat meer naar het individu gekeken.
8) Wanneer is/voelt voor mij als maatje een hulpvragerstraject geslaagd?
Wanneer de hulpvrager weer zelfredzaam is qua financiën en er, ondanks dat het zwaar zal zijn, uitzicht is op afbetaling of kwijtschelding van resterende schulden. Zo is een beetje normaal leven weer in zicht en dan gaan mensen vaak mentaal ook beter. Als het uiteindelijk niet lukt, dan moet ik wel het gevoel hebben dat ik er alles aan heb gedaan om de hulpvrager te helpen.
9) Als ik zelf hulpvrager zou zijn, welke drie karaktereigenschappen van mijn maatje zouden voor mij dan het allerbelangrijkst zijn en waarom?
Ik zou dan willen dat mijn maatje duidelijk, betrouwbaar en recht door zee is. Geen blabla voor mij. Ik hou ervan dat de dingen benoemd worden zoals ze zijn.
10) Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?
Wat zou ik kunnen betekenen voor mijn collega SchuldHulpMaatjes?