| Naam & Selfie foto |  Anno van der Veen |
| Maatje sinds: Coördinator sinds: | Maart 2019 2024 |
| Ik ben verder lekker druk met …. | Werk, gezin, triathlon, gitaarspelen en tennis |
1) Welke niet te bedwingen overtuiging, of welk stukje wereldbeeld, verklaart dat ik juist dit vrijwilligerswerk doe bij SHM?
Ik wilde destijds vrijwilligerswerk gaan doen en kwam toen een poster tegen met de tekst “Word SchuldHulpMaatje”. Al langer had ik het idee dat schulden niet (altijd) iemands schuld zijn en veel ellende, zoals stress, gezondheidsproblemen en onzekerheid veroorzaken. Door de basisopleiding te doen en daarna hulpvragers te gaan begeleiden ben ik dit ook echt gaan ervaren. Alles wat ik kan doen om dit soort zaken bij mensen te voorkomen, al is het maar tijdelijk, beschouw ik als waardevol en daar haal ik veel voldoening uit.
Ik ben begin dit jaar door mij toenmalige coördinator Henk-Jan, gevraagd om ook coördinator te worden.
2) Wat zouden hulpvragers (of maatjes) geheid over mij zeggen, mochten ze een keer met elkaar een Haags bakkie doen?
Hij is rustig, betrouwbaar en echt iemand waarop je kunt rekenen.
3) Wat merk ik bij mezelf aan gedragsverandering(en) sinds ik bij SchuldHulpMaatje actief ben?
Het geduld met mensen is bij mij veel sterker ontwikkeld sinds ik bij SchuldHulpMaatje actief ben. Ook denk ik dat ik beter ben gaan luisteren naar mensen. Vooral nu ik coördinator ben geworden is ook mijn actiebereidheid sterk gegroeid. Daarmee bedoel ik dat ik in mijn contact met maatjes en hulpvragers sneller het initiatief neem; als je bijvoorbeeld toch al bij elkaar zit in een kennismakingsgesprek, laten we dan ook gelijk actie ondernemen.
Ik denk overigens niet dat mijn vrijwilligerswerk voor SchuldHulpMaatje ook gedragsveranderingen in mijn privé- of professionele leven heeft gebracht.
4) Wat zou ik in de wereld van schuldhulpverlening willen aanpassen en waarom?
Ik zou mensen die het toch al lastig hebben een zorgzamere overheid toewensen. Het is eigenlijk altijd zo dat diegenen die de overheid het hardst nodig hebben, het minst makkelijk met procedures, formulieren en brieven om kunnen gaan. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daarvan een gevoel van machteloosheid en gelatenheid krijgt. Wat we momenteel met ons wijkteam proberen te doen is aansluiting zoeken bij andere dienstverleners in de wijk, zoals bijvoorbeeld de gemeente, en ook goed van elkaar te weten wat we kunnen betekenen voor de hulpvrager. Daarmee hoop ik een begin te kunnen maken met het meer om de hulpvrager heen staan van organisaties voor een soepele onderlinge samenwerking, in plaats van dat we een serie van individuele loketten hebben ingericht waarvan het maar zeer de vraag is wie hierin uiteindelijk de juiste weg weet te vinden.
5) Wanneer is/voelt voor mij als maatje/coördinator een hulpvragerstraject als geslaagd?
Mijn hulpvragerstrajecten zijn altijd begonnen met het winnen van vertrouwen. Dat betekent dat ik van mijn kant als SchuldHulpMaatje mijn afspraken nakom. Mijn ervaring is dat dit stimulerend werkt voor de hulpvrager om dan ook zijn of haar afspraken na te komen. Het hulptraject ontvouwt zich dan meestal vanzelf: de hulpvrager doet wat hij of zij moet doen, of niet. Ik zie in elk geval wat er gebeurt en stel als SchuldHulpMaatje coachende vragen. Het is voor mij geslaagd als de hulpvrager weer inzicht heeft in en overzicht over zijn eigen situatie en het vertrouwen om zelf haar/zijn problemen op te lossen.
Soms lukt het niet om aan het begin of tijdens een hulpverleningstraject in contact te komen met mijn hulpvrager. Het vervelende is dan dat ik niet kan vaststellen of iemand mij niet meer nodig heeft of dat iemand zo ver is weggezakt dat zelfs een contactverzoek beantwoorden niet lukt. Ook bij dat laatste kan ik een hulpverleningstraject als geslaagd beschouwen, ik heb immers voor even een verschil kunnen maken voor mensen met vaak ongelooflijk grote problemen.
6) Als ik zelf hulpvrager zou zijn, welke twee karaktereigenschappen van mijn maatje zouden voor mij het allerbelangrijkst zijn en waarom?
Ik zou van een SchuldHulpMaatje vragen om betrouwbaar te zijn, gemaakte afspraken na te komen. Daarnaast is een luisterend oor, zonder oordelen, heel fijn om te krijgen van een SchuldHulpMaatje.
7) Wat moet er gebeuren (of juist niet), wil ik dit vrijwilligerswerk over drie jaar nog doen?
Ik vind het geweldig werk om te doen en ik hoop dat de aandacht voor schuldhulpverlening blijvend is. Vanuit de overheid zie ik positieve bewegingen die de burger meer centraal stellen en ik verwacht dus ook meer ruimte voor het werk van SchuldHulpMaatje. Mocht dat onverhoopt niet het geval zijn, bijvoorbeeld doordat het beleid verandert, dan zou ik dit in eerste instantie met een lobby vanuit onze stichting willen oppakken. Kortom: ik blijf dit nog wel even doen, in welke hoedanigheid dan ook.
8) Wat zou ik kunnen betekenen voor mijn collega-SchuldHulpMaatjes?
Ik wil graag met je sparren, kan tips geven voor het benaderen van hulpvragers en ben graag op de maatjesavonden. Met mijn ervaring als coördinator kom ik bij nog meer mensen thuis en dat geeft een rijk inzicht in de soorten hulpvragers die er zijn. Uiteraard wil ik altijd graag mijn ervaringen delen met collega-SchuldHulpMaatjes.
9) Wanneer zou ik weigeren een hulpvrager (verder) te helpen?
Een hulpvrager die niet eerlijk is, bijvoorbeeld die zich blijft bezighouden met criminele activiteiten, zal ik niet verder helpen. Voor mij geldt dat criminele activiteiten uit het verleden meestal niet meer tellen omdat ze formeel vergeven of vergeten zijn. Mijn motto is: eerlijkheid duurt het langst. Daarbij houd ik wel voor ogen dat eerlijkheid voor mij, met een heel goed inkomen, gemakkelijk na te leven is.
10) Welke andere vraag mag zeker niet ontbreken in de volgende selfie reflectie rubriek?
In welke mate slaag ik erin om humor te leggen in mijn gesprekken met mijn hulpvrager en zet ik dit ook bewust in?